بیبی سادات رضی بهابادی؛ مینا رضایی کُلتپّه
چکیده
از روشهای ویژة قرآن به منظور هدایت، داورى قاطع نسبت به اقوال و آرایى است که از دیگران نقل مىکند؛ یعنی سخن حق را تأیید و سخن کذب را ابطال مینماید. این پژوهش با تکیه برآرای آیتالله جوادی آملی به بررسی داوری قرآن نسبت به اقوال منافقان پرداخته است. سخنانی که از منافقان در قرآن ذکر شده، دو دسته است: اوّل سخنان آنان در باب خود (ادّعاهای ...
بیشتر
از روشهای ویژة قرآن به منظور هدایت، داورى قاطع نسبت به اقوال و آرایى است که از دیگران نقل مىکند؛ یعنی سخن حق را تأیید و سخن کذب را ابطال مینماید. این پژوهش با تکیه برآرای آیتالله جوادی آملی به بررسی داوری قرآن نسبت به اقوال منافقان پرداخته است. سخنانی که از منافقان در قرآن ذکر شده، دو دسته است: اوّل سخنان آنان در باب خود (ادّعاهای باطل) و دوم سخنان آنها مبنی بر تخریب چهرة اسلام و مسلمانان. ایجاد تردید در پذیرش آیات قرآن، واکنش دوگانه به هنگام جهاد، سخنان طعنگونه نسبت به رسول خدا(ص) و تحقیر مؤمنان از این قبیل است. قرآن ادّعاهای باطل منافقان را نفی میکند و به افشای اهداف آنان میپردازد و در پاسخ به دستة دوم و اقوال آنان، با لحنی کوبنده به روشنگری میپردازد و تهدید به عذاب مینماید. همچنین آثار متفاوت قرآن را بیان میکند و از رسول(ص) و مؤمنان دفاع مینماید و در موضوع جهاد، در پی بهانهجویی منافقان برای شرکت نکردن در نبرد، علّت اصلی فرار آنها را ذکر میفرماید و پس از سخن آنها مبنی بر منع مؤمنان از جهاد، به روشنگری دربارة حقیقت شهادت میپردازد.