فتحیّه فتّاحیزاده؛ حسین افسردیر؛ عصمت رحیمی
چکیده
«اقتباس» یکی از اَشکال بهکارگیری و تبلور آیات قرآن کریم در کلام معصومان(ع)میباشد. مقالة حاضر با هدف بررسی گونههای اقتباس و انگیزة بهکارگیری آن در کلام امام رضا(ع) به رشتة تحریر درآمده است. با توجّه به اینکه قرآن کریم منزلت و مکانتی خاص نزد مسلمانان دارد و بهترین منبع و سرچشمهای است که ائمّه(ع) مضامین عالی و بلند خود را ...
بیشتر
«اقتباس» یکی از اَشکال بهکارگیری و تبلور آیات قرآن کریم در کلام معصومان(ع)میباشد. مقالة حاضر با هدف بررسی گونههای اقتباس و انگیزة بهکارگیری آن در کلام امام رضا(ع) به رشتة تحریر درآمده است. با توجّه به اینکه قرآن کریم منزلت و مکانتی خاص نزد مسلمانان دارد و بهترین منبع و سرچشمهای است که ائمّه(ع) مضامین عالی و بلند خود را از آن میگیرند، امام رضا(ع) نیز در حدیث امامت به طور فراوان از آیات قرآن بهره گرفته است و با این اثرپذیری به بیان دقیق ابعاد و زوایای گوناگون امامت و مسائل مربوط به آن پرداخته است. در این مقاله، ابتدا مفهوم اقتباس و انگیزههای آن توضیح داده میشود، سپس به بررسی این عنصر ادبی در خطبه پرداخته میشود. دراین حدیث شریف، گونههایی از اقتباس قرآنی، ازجمله اقتباس کامل، جزئی، متغیّر، اشارهای و استنباطی ملاحظه میشود که امام(ع) هر یک از این گونهها را با انگیزه و هدفی خاص به کار برده است که در این نوشتار تلاش میشود این اقتباسها با رویکردی تحلیلی مورد بررسی قرار گیرد.