ORIGINAL_ARTICLE
هدفشناسی اقناع در تربیت با تأکید بر داستان حضرت ابراهیم(ع) در قرآن
خداوند متعال حضرت ابراهیم(ع) را علاوه بر مقام رسالت، به مقام امامت نیز مفتخر ساخت؛ زیرا آن حضرت از پیامبرانی است که برای تبیین اصول دین الهی نه تنها راه را مینمود، بلکه مردم را در مسیر درست راه میبُرد و این همان کاری است که امام و رهبر انجام میدهد. در معناشناسی اقناع، آن رابه «راضی و همراه کردن افراد برای گرایش به موضوع، فعّالیّت یا هدفی خاص» تعریف کردهاند. آنچه این مقاله که با شیوة توصیفی ـ تحلیلی سامانیافته، بدان پاسخ داده این است که اقناع حضرت ابراهیم(ع) برای هدایت مردم به سوی شریعت الهی چه ویژگیهایی دارد، از چه روشهایی بهره برده است و چه هدف یا هدفهایی را دنبال کرده است؟ با بررسی داستان حضرت ابراهیم(ع) در قرآن کریم و با بهرهگیری از تفاسیر و کتب مربوط، این نتیجه حاصل شد که اقناع آن حضرت ویژگیهایی چون تناوب و تکرار پیام، حُسن خُلق اقناعکننده و از روشهایی چون قرار گرفتن در جایگاه پرسشگر، گفتگو، پاسخطلبی، رشدیافتگی و بُتشکنی، واژهآفرینی، خلاّقیّت در عمل و... استفاده نموده است و اهدافی چون جذب مخاطبین، تحریک فکر و اندیشه، ایجاد شک، کاهش مقاومت، تغییر موضع، تقویت موضع، ایجاد رفتار و ... را به صورتی دستیافتنی دنبال میکرد.
https://rjqk.atu.ac.ir/article_1970_9f914666e69920e9b653f57777880c43.pdf
2016-01-21
7
30
10.22054/rjqk.2016.1970
هدفشناسی
اقناع
حضرت ابراهیم(ع)
قرآن
حبیبالّه
حلیمی جلودار
jloudar@ umz.ac.ir
1
استادیار دانشگاه مازندران
LEAD_AUTHOR
عزّتالله
پاتیار
ezzatpatiar@yahoo.com
2
کارشناس ارشد علوم قرآن و حدیث دانشگاه مازندران
AUTHOR
قرآن کریم.
1
احمد عدوی، محمّد. (1399ق.). دعوة الرّسل إلی الله. بیروت: دارالمعرفة.
2
الیاسی، محمّدحسین. (1388). «مبانی نظری و عملی اقناع و مجابسازی». مطالعات راهبردی بسیج. شمارة 45. صص 41ـ 72.
3
بینگلر، اتولر. (1367). ارتباطات اقناعی. ترجمة علی رستمی. چاپ 1. تهران: مرکز تحقیقات مطالعات و سنجش برنامهای صدا و سیما.
4
دهقان، علیرضا. (1387). نظریّههای ارتباطات (ترجمة). تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
5
ساروخانی، باقر. (1383). «اقناع غایت ارتباطات». دوفصلنامة علوم اجتماعی. شمارة 23. صص 93ـ115.
6
شاذلی، سیّد قطب. (1408ق.). فی ظلالالقرآن. بیروت: دارالشّروق.
7
شاکر، محمّدکاظم، حسن حاجیپور. (1391). «معیارها و ضوابط اقناع اندیشة مخاطب از دیدگاه قرآن». فصلنامة معرفت. شمارة 181. صص 39ـ54.
8
طباطبائی، سیّد محمّدحسین. (1417 ق.). المیزان فی تفسیر القرآن. چاپ 5. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعة مدرّسین.
9
طبرسی، فضل بن حسن. (بیتا). مجمعالبیان فی تفسیرالقرآن. بیروت: مؤسّسة الأعلمی.
10
طیّب، عبدالحسین. (1378). أطیب البیان فی تفسیرالقرآن. تهران: انتشارات اسلام.
11
عبّاسی مقدّم، مصطفی. (1379). اسوههای قرآنی و شیوههای تبلیغی آنان. چاپ1. قم: مرکز انتشارات تبلیغات اسلامی.
12
عیّاشی، محمّدبن مسعود. (1380ق.). تفسیر العیّاشی. تحقیق سیّدهاشم رسولی محلاّتی. تهران: المطبعة العلمیّة.
13
قرائتی، محسن. (1383). تفسیر نور. چاپ 11. تهران: مرکز فرهنگی درسهایی از قرآن.
14
قمی، علیّ بن ابراهیم. (1412ق.). تفسیر القمی. بیروت: مؤسّسة الأعلمی للمطبوعات.
15
گیل، دیوید و بریجت ادفر. (1384). الفبای ارتباطات. ترجمة رامین کریمیان و همکاران. چاپ 1. تهران: مرکز مطالعات و تحقیقات رسانهها.
16
معرفت، محمّدهادی. (1385). نقد شبهات پیرامون قرآن کریم. ترجمة حسن حکیمباشی و دیگران. قم: انتشارات تمهید.
17
مغنیه، محمّدجواد. (1424 ق.). تفسیر الکاشف. چاپ 1. تهران: دارالکتب الإسلامیّة.
18
مکارم شیرازی، ناصر و همکاران. (1374). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب الإسلامیّة.
19
ORIGINAL_ARTICLE
آسیبشناسی جامعة اسلامی بر مبنای آموزههای فرهنگ وحیانی ـ اسلامی (بررسی موردی پیشگیری از رشوهپذیری)
پژوهش حاضر با روش تحلیلی ـ توصیفی و بر اساس آموزههای فرهنگ وحیانی ـ اسلامی، به ارائة راهبرد و برخی از راهکارهای مصداقی در راستای پیشگیری از رشوهپذیری ـ به عنوان یکی از آسیبهای جامعة اسلامی ـ پرداخته است. مقدّمات آن شامل تأمّلی در سه شاخصة «هدایت»، «حکمت» و «رضایت» و عنایت بر «عرصههای برجستة نظام هدایت انسان» (خودیابی، خودآگاهی، خودبانی و خودآیی) است. بر اساس راهبرد پیشنهادی، فرد در عرصة «خودآگاهی»، چهار نکته را به عنوان باورهای بنیادین در نگرش، گرایش و کُنشِ خود در رابطه با مسئلة رشوه دانسته است و در عرصة «خودبانی» بر آن اهتمام خواهد داشت: 1ـ برطرف کردن نیازهای سایر افراد در چارچوب قوانین الهی، نعمتی از جانب خداوند و دارای آثار نیکی در دنیا و آخرت است. 2ـ در عالم هستی، کسب رزق و روزی دارای قوانین مشخّص است و در این مهم، نقش تعیینکنندة امور معنوی، افزونتر است. 3ـ رشوه بر اساس دلایل شرعی و عقلی موجب پیدایش تبعیض، بیعدالتی و بیاعتمادی به حکومت اسلامی میشود. 4ـ مال و منفعتی که از طریق رشوه به دست میآید. از آنجا که تخلّف از قوانین الهی برای کسب روزی و برخلاف رضایت الهی است، در مسیری نامطلوب و نامشروع هزینه خواهد شد.
https://rjqk.atu.ac.ir/article_1971_132b5a435ed200db7511aeae3b2afb86.pdf
2016-01-21
31
52
10.22054/rjqk.2016.1971
آسیبشناسی
رشوه
رزق و روزی
رفع حوایج
فرهنگ وحیانی
عبدالرّضا
زاهدی
zahedi@quran.ac.ir
1
استادیار دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم
AUTHOR
مهیار
خانی مقدّم
2
دانشجوی دکتری علوم قرآن و حدیث دانشگاه اصولالدّین، قم
AUTHOR
عماد
صادقی
emadsadeghi7360@yahoo.com
3
دانشجوی دکتری تفسیر تطبیقی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم
LEAD_AUTHOR
قرآن کریم.
1
شریفالرّضی، محمّد بن حسین. (1414ق.). نهجالبلاغه. به تصحیح صبحی صالح. قم: هجرت.
2
ابن أبیجمهور، محمّدبن زینالدّین. (1405ق.). عوالیاللّآلیالعزیزیّةفیالأحادیثالدّینیّة. ج 1. به تصحیح مجتبی عراقی. قم: دار سیّدالشهداء(ع) للنّشر.
3
ابناثیر، مبارک بن محمّد. (1367). النّهایة فی غریب الحدیث و الأثر. تصحیح محمود محمّد طناحی. ج 2 و 3. چاپ چهارم. قم: مؤسّسة مطبوعاتی اسماعیلیان.
4
اربلی، علیّ بن عیسی. (1381). کشف الغمّة فیمعرفةالأئمّة. تصحیح هاشم رسولی محلاّتی. ج 2. تبریز: بنیهاشمی.
5
برقی، احمد بن محمّد. (1371). المحاسن. تصحیح جلالالدّین محدّث. چاپ دوم. قم: دارالکتب الإسلامیّة.
6
پاینده، ابوالقاسم. (1382). نهجالفصاحه. چاپ چهارم. تهران: دنیای دانش.
7
توفیقی، حسین. (1389). آشنایی با ادیان بزرگ. چاپ سیزدهم. تهران: مؤسّسه طه و جامعة المصطفی العالمیّة.
8
حجّتی، سیّد محمّدباقر. (1387). تاریخ قرآن کریم. چاپ بیست و چهارم. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
9
حرّانی، حسن بن علی. (1382). تحف العقول. ترجمة احمد جنّتی. تهران: مؤسّسة امیرکبیر.
10
حلوانی، حسین بن محمّد. (1408ق.). نزهة النّاظر و تنبیه الخاطر. تصحیح مدرسة الإمام المهدی(ع). قم: مدرسة الإمام المهدی(عج).
11
دغیم، سمیح. (2001 م.). مصطلحات الإمام الفخر الرّازی. بیروت: مکتبة لبنان ناشرون.
12
دهخدا، علیاکبر. (1376). فرهنگ لغت دهخدا. زیر نظر محمّد معین و سیّد جعفر شهیدی. ج 11. تهران: دانشگاه تهران. چاپ دوم.
13
راغب اصفهانی، حسین بن محمّد. (1412ق.). مفردات الفاظ القرآن. تحقیق صفوان عدنان داوودی، بیروت ـ دمشق: دارالقلم ـ الدّار الشّامیّة.
14
شامی، یوسف بن حاتم. (1420ق.). الدرّ النّظیم فی مناقب الأئمّة اللّهامیم. قم: جامعة مدرّسین.
15
شیرودی، مرتضی. (1385). مسائل نظامی و استراتژیکی. قم: زمزم هدایت.
16
صدوق، علی بن حسین. (1404ق.).الإمامة و التبصرة من الحیرة. به تصحیح مدرسه امام مهدی، قم: مدرسة الإمام المهدی.
17
صدوق، محمّد بن علی. (1398). التّوحید. تصحیح هاشم حسینی. قم: جامعة مدرّسین.
18
ـــــــــــــــــــ. . (1406ق.). ثواب الأعمال و عقاب الأعمال. چاپ دوم. قم: دارالشّریف الرّضی للنّشر.
19
ــــــــــــــــــــ . (1413ق.). من لا یحضره الفقیه. به تصحیح علیاکبر غفّاری. ج 1. چاپ دوم. قم: دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعة مدرّسین حوزة علمیّة قم.
20
صفّار، محمّد بن حسن. (1404ق.). بصائر الدّرجات فی فضائل آل محمّد(ص). تصحیح محسن کوچهباغی. ج1. چاپ دوم. قم: مکتبة آیتالله المرعشی النّجفی.
21
طباطبائی، سیّد محمّدحسین. (1378). شیعه در اسلام. چاپ سیزدهم. قم: دفتر نشر اسلامی.
22
ــــــــــــــــــــــــــــ . (1417ق.). المیزان فی تفسیر القرآن. ج10، 17 و 19. چاپ پنجم. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعة مدرّسین حوزة علمیّة قم.
23
طبرسی، حسن بن فضل. (1412ق.). مکارم الأخلاق. چاپ چهارم. قم: الشّریف الرّضی.
24
طیّب، سیّد عبدالحسین. (1378). أطیب البیان فی تفسیر القرآن. چاپ دوم. ج 2 و 9. تهران: انتشارات اسلام.
25
فراهیدی، خلیل بن أحمد. (1409ق.). کتاب العین. چاپ دوم. قم: نشر هجرت.
26
فرهنگ شیعه. (1386). پژوهشکده تحقیقات اسلامی. چاپ دوم. قم: زمزم هدایت.
27
فرهنگ علوم اجتماعی. (1376). گروه نویسندگان. تهران: مازیار.
28
فرهیخته، شمسالدّین. (1377). فرهنگ فرهیخته. تهران: زرّین.
29
فیّومی، احمد بن محمّد. (1414ق.). المصباح المنیر فی غریب الشّرح الکبیر. چاپ دوم. قم: مؤسّسة دارالهجرة.
30
کراجکی، محمّدبن علی. (1394). معدن الجواهر و ریاضة الخواطر. به تصحیح احمد حسینی. چاپ دوم. تهران: المکتبة المرتضویّة.
31
کلینی، محمّد بن یعقوب. (1407ق.). الکافی. تصحیح علیاکبر غفّاری و محمّد آخوندی. ج2 و 5. تهران: دارالکتب الإسلامیّة.
32
مجلسی، محمّدباقر. (1403ق.). بحار الأنوار. ج 101. چاپ دوم. بیروت: دار إحیاء التّراث العربی.
33
مصباح یزدی، محمّدتقی. (1386). چکیدهای از اندیشههای بنیادین اسلامی. ترجمة حسینعلی عربی. محمّدمهدی نادری قمی. چاپ چهارم. قم: انتشارات مؤسّسة آموزشی پژوهشی امام خمینی(ره).
34
مصطفوی، حسن. (1368). التّحقیق فی کلمات القرآن الکریم. ج1 و 13. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
35
مکارم شیرازی، ناصر و دیگران. (1374). تفسیر نمونه.ج1، 8، 10، 13 و 24. تهران: دارالکتب الإسلامیّة.
36
ملکی تبریزی، میرزا جوادآقا. (1386). رسالة لقاء الله. چاپ نهم. قم: انتشارات آل علی(ع).
37
ORIGINAL_ARTICLE
بررسی نظریّة برهانپذیری وجود خدا در قرآن
بحث اثبات وجود خدا از موضوعهای مهمّ دینپژوهی و کلام جدید محسوب میشود، چراکه در صورت قبول آن، نظریّة اثباتپذیری معرفت به خدا شکل میگیرد. این مقاله دیدگاههای مختلف در باب اثبات وجود خدا (1ـ عدم استدلال. 2ـ استدلال صحیح و آشکار. 3ـ استدلال تلویحی و غیرمستقیم) را بررسی مینماید و در نهایت، برتری دیدگاه مختار را که استدلال صریح و تلویحی باشد، بر دیگر نظرات با دلایل قرآنی نشان میدهد و در بخش دیگر مقاله، براهین مهمّ و عقلی خداشناسی (برهان امکان، صدّیقین، حدوث، حرکت نهایی، فطرت، نفس، نظم، هدایت، دفع خطر محتمل) ذکر میشود و آیاتی که شکل صریح یا تلویحی ناظر و قابل تطبیق بر این براهین میباشد، تحلیل و تقریر میگردد.
https://rjqk.atu.ac.ir/article_1972_9977a8187e1c61a5fe912e3e7cbb79c4.pdf
2016-01-21
53
69
10.22054/rjqk.2016.1972
قرآن
اثباتپذیری خدا
براهین خداشناسی
استدلال صریح و تلویحی
تقریر براهین
محمّدحسین
خوانینزاده
1
استادیار دانشگاه علاّمه طباطبائی(ره)، تهران
AUTHOR
محمود
رسولی
rasooli@znu.ac.ir
2
دانشجوی دکتری فلسفه و کلام اسلامی و مربّی دانشگاه زنجان
LEAD_AUTHOR
نعمتا...
صادقی
3
دانشآموختة کارشناس ارشد فقه و مبانی حقوق اسلامی،دانشگاه پیام نور مرکز تهران
AUTHOR
قرآن کریم.
1
بهشتی، محمّدحسین. (1374). خدا از دیدگاه قرآن. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
2
جوادی آملی، عبدالله. (1374). شناختشناسی در قرآن. قم: انتشارات اسلامی.
3
ـــــــــــــــــــــ . (1379). تفسیر موضوعی. قم: نشر اسراء.
4
خرّمشاهی، بهاءالدّین. (1370). خدا در فلسفه. تهران: مؤسّسة مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
5
زمخشری، محمود. (1421ق.). الکشّاف. به کوشش عبدالرّزاق مهدی. بیروت: دارالإحیاء التّراث العربی.
6
سبحانی، جعفر. (1359). مدخل مسائل جدید کلامی. قم: مؤسّسة امام صادق(ع).
7
سروش، عبدالکریم. (1378). حدیث بندگی و دلبردگی. چاپ سوم. تهران: مؤسّسة فرهنگی صراط.
8
صدرای شیرازی، محمّد بن ابراهیم. (1378). اسرارالآیات. قم: نشر حبیب.
9
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ . (1368). اسفارالاربعه. قم: انتشارات مصطفوی.
10
طباطبائی، محمّدحسین. (1372). المیزان فی تفسیر القرآن. تهران: دار الکتب الإسلامی.
11
طبرسی، ابوعلی. (1414ق.). مجمع البیان فی تفسیر القرآن. بیروت: دارالفکر.
12
غزّالی، محمّد. (1413ق.). احیاءالعلوم. بیروت: المکتبة العلمیّة.
13
فخر رازی، ابوعبدالله محمّد. (1421ق.). التّفسیر الکبیر و مفاتیح الغیب. بیروت: دارالکتب العلمی.
14
قدردان قراملکی، محمّدحسین. (1385). «اثبات وجود خدا در قرآنکریم». قبسات. سال یازدهم. شمارة 41.
15
گرامی، محمّدعلی. (1359). خدا در نهجالبلاغه. تهران: انتشارات هادی.
16
مصباح یزدی، محمّدتقی. (1373). معارف قرآن. تهران: مؤسّسة در راه حق.
17
مطهّری، مرتضی. (1374). مجموعة آثار. تهران: صدرا.
18
مظفّر، محمّدرضا. (1376). اصول فقه. ترجمة علیرضا هدایی. تهران: حکمت.
19
مکارم شیرازی، ناصر و دیگران. (1378). تفسیر نمونه. چاپ شانزدهم. تهران: دارالکتب الإسلامی.
20
ملکیان، مصطفی. (بیتا). کلام جدید (اثبات وجود خدا). کتابخانة مؤسّسة طه. شمارة 89.
21
موسوی خمینی(ره)، روحالله. (1372). آدابالصلوۀ. تهران: مؤسّسة تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره).
22
ORIGINAL_ARTICLE
آزادی عقیده و آزادی بیان با تکیه بر واکاوی تفسیری آیة ﴿لاَ إِکْرَاهَ فِی الدِّینِ﴾
آیة﴿لاَ إِکْرَاهَ فِی الدِّینِ﴾به عنوان یک اصل راهبردی در سرلوحة تعامل نظام مترقّی اسلامبا پیروان دیگر ادیانمطرح و پژوهش پیرامون آن، دررفع بسیاری از ابهامهای اجرای احکام اسلام راهگشاست. این پژوهش کنکاشی در گسترة کلامی،تفسیری آیة مزبور است که نخست به مفهومشناسی واژههای آیه و موارد کاربرد آن در قرآنو آنگاه به تحلیل اقوال مفسّران در مفهومشناسی آیه پرداخته است و بدین نتیجه میرسدکه «دین»، باور، خضوع و عقد قلبی است وبا الزام و اکراه حاصل نمیشود و تنها بابرهان شکل میگیرد و بر فرض امکانِ اکراه، فایدهای برآن مترتّب نیست. در بخشدیگر، به تهافت بین آیة مزبور (آزادی عقیده) با احکام ارتداد (آزادی بیان) اشارهمیکند و به تمایز بین سه گسترة «آزادی اندیشه، آزادی عقیده و آزادی بیان» پرداختهشد. نویسندگان معتقدند که آزادی عقیده در اسلام، مبادی و مبانی و نیز حدّی دارد و بهطریق اولی، آزادی در بیان نیز دارای حدّ و مرز میباشد. همچنین اعدام مرتد با آزادیاندیشه و بیان منافات ندارد؛ زیرا در نظام دینی شخص مرتد، تنها در صورتى که تبلیغ وتوطئه علیه نظام اسلامى کند، با او برخورد میشود و حکم تعرّض به وی، همانند حکم تعرّضبه جاسوس در حکومتهای لیبرال جهان است. آیاتی که بر اصل آزادی عقیده تصریح دارند،همة آنها در مقام پذیرش اصل دیناست، امّا پس از پذیرش اسلام، حق برگشت همراه با ترویج و تبلیغو توطئه از او سلب میشود.
https://rjqk.atu.ac.ir/article_2087_2c2d1cb6b0ada11cf8c4b31c6448639c.pdf
2016-02-13
71
90
10.22054/rjqk.2016.2087
قرآن
عدم اجبار در دین
آزادی عقیده
آزادی بیان
ارتداد
سیّد حسین
حسینی کارنامی ا
hosin.hosini@gmail.com
1
ستادیار دانشگاه علوم پزشکی مازندران
AUTHOR
قرآن کریم.
1
آقابخشى، على. (1374). فرهنگ علوم سیاسى. ش 985. تهران: مرکز اطّلاعات و مدارک علمى ایران.
2
آلوسی، سیّدمحمود. (1405ق.). روح المعانی. چاپ چهارم. بیروت: دار احیاء التّراث العربی.
3
ابنفارس، احمد. (1411ق.). معجم مقاییس اللّغة. بیروت: دار الجیل.
4
ابنقدّامه، موفّقالدّین. (1404 ق.). المغنی. ج 10. بیروت: دارالفکر.
5
ابنکثیر، اسماعیل بن عمر. (1419ق.). تفسیرالقرآن العظیم. بیروت: دار الکتب العلمیّة.
6
ابنمنظور، محمّد بن مکرم. (1414ق.). لسان العرب. بیروت: دار صادر.
7
اعلامیة جهانی حقوق بشر. (20/04/1394). مادّة 18: https://fa.wikipedia.org
8
بلاغی نجفی، محمّدجواد. (1420ق.). آلاء الرّحمن فی تفسیر القرآن. چاپ اوّل. قم: بنیاد بعثت.
9
بیضاوی، عبدالله بن عمر. (1418ق.). انوار التّنزیل و اسرار التّأویل. بیروت: دار احیاء التّراث العربی.
10
ثقفی تهرانی، محمّد. (1389ق.). تفسیر روان جاوید. تهران: برهان.
11
الجزیری، عبدالرّحمن. (بیتا). الفقه علی المذاهب الأربعة. ج 15. بیروت: دار احیاء التّراث العربی.
12
جعفری، محمّدتقی. (1375). فلسفة دین. تهران: مؤسّسه فرهنگی اندیشة معاصر.
13
جوادی آملی، عبدالله. (1381). وحی و نبوّت در قرآن. چاپ اوّل. قم: اسراء.
14
جوان آراسته، حسین. (1384). حقوق اجتماعی و سیاسی در اسلام. چاپ اوّل. قم: دفتر نشر معارف.
15
حجازی، محمّدمحمود. (1413ق.). التّفسیر الواضح. بیروت: دار الجیل الجدید.
16
حسینی همدانی، سیّد محمّدحسین. (1404ق.). انوار درخشان. تهران: کتابفروشی لطفی.
17
حسینی خامنهای، سیّد علی. (بیتا). «آزادی از نظر اسلام و غرب». مجلّة اندیشة حوزه. سال چهارم. شمارة 2.
18
درویش، محییالدّین. (بیتا). اعراب القرآن الکریم. بیروت: دار الیمامة.
19
درآمدی بر حقوق اسلامی. (بیتا). دفتر همکاری حوزه و دانشگاه. تهران: سمت.
20
رازى، فخرالدّین محمّد. (1420ق.). مفاتیح الغیب. چاپ سوم. بیروت: دار احیاء التّراث العربى.
21
راغب اصفهانی، حسین بن محمّد. (1412ق.). المفردات فی غریب القرآن. بیروت: دارالعلم.
22
زمخشری، محمود. (1407ق.). الکشّاف. بیروت: دار الکتاب العربی.
23
شبّر، عبدالله. (1412ق.). تفسیرالقرآن الکریم. بیروت: دار البلاغة.
24
صافی، محمود عبدالرّحیم. (1418ق.). الجدول فی إعراب القرآن. دمشق: دارالرّشید.
25
صدرای شیرازی، محمّدبن ابراهیم. (1366). تفسیرالقرآن الکریم. قم: بیدار.
26
صرّامی، سیفالله. (1376). احکام مرتد از دیدگاه اسلام و حقوق بشر. تهران: مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست جمهوری.
27
طباطبائی، سیّد محمّدحسین. (1417ق.). المیزان. ج 1 و2. چاپ پنجم. قم: مؤسّسة النّشر الإسلامی.
28
طبرسی، فضل بن حسن. (1372). مجمع البیان. تهران: ناصرخسرو.
29
طریحی، فخرالدّین. (1416ق.). مجمع البحرین. تهران: کتابفرشی مرتضوی.
30
طوسی، محمّدبن حسن. (بیتا). التّبیان فی تفسیر القرآن. بیروت: دار احیاء التّراث العربی.
31
ـــــــــــــــــــــ . (1407ق.). الخلاف. قم: دفتر تبلیغات اسلامی.
32
علمالهدی، سیّد مرتضی. (1413ق.). در السّلسلة ینابیع الفقهیّه. ج 23. بیروت: مؤسّسة فقه الشّیعة.
33
فاضل میبدی، محمّدتقی. (1378). دیندارى وآزادى. تهران: انتشارات آفرینه.
34
فراهیدی، خلیل بن احمد. (1410ق.). العین. قم: نشر هجرت.
35
فیض کاشانی، ملاّمحسن. (1418ق.). الاصفی فی تفسیر القرآن. قم: دفتر تبلیغات اسلامی.
36
قرشی، سیّدعلیاکبر. (1377). تفسیراحسن الحدیث. تهران: بنیاد بعثت.
37
قمی، علیّبن ابراهیم. (1367). تفسیر قمی. قم: دارالکتاب.
38
قمی، میرزا ابوالقاسم. (بیتا). جامع الشتات. ج 2. چاپ سنگی.
39
کامیاب، حسین و احمد قدسی. (1391). «بررسی شبهة جهاد ابتدایی در تفسیر آیة ﴿لاَ إِکْراهَ فِی الدِّینِ﴾». فصلنامة مطالعات تفسیری. سال سوم. شمارة 11. صص 7ـ32.
40
محمّدی، علیرضا. (20/09/1394). آزادی بیان. سایت پرسمان:http://porseman.ir .
41
مراغی، احمدبن مصطفی. (بیتا). تفسیرالمراغی. بیروت: دار احیاء التّراث العربی.
42
مستشاری، علیرضا. (1392). پرسشها و پاسخهاى دانشجویی، ج 36. چاپ پنجم. قم: نشر معارف نهاد نمایندگى مقام معظّم رهبرى در دانشگاهها (اعدام مرتد و اصل آزادی).
43
مصطفوی، حسن. (1360). التحقیق فی کلمات القرآن الکریم. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
44
مطهّرى، مرتضی. (1367). پیرامون جمهوری اسلامی ایران. تهران: انتشارات صدرا.
45
ــــــــــــــ . (1370). آشنایى با قرآن (3). چاپ چهارم. تهران: انتشارات صدرا.
46
ــــــــــــــ . (1372). پیرامون انقلاب اسلامی ایران. چاپ نهم. تهران: انتشارات صدرا.
47
ــــــــــــــ . (1373). جهاد. چاپ هفتم. قم: انتشارات صدرا.
48
ــــــــــــــ . (1378). سیری در سیرة نبوی. تهران: انتشارات صدرا.
49
مظهری، محمّد ثناءالله. (1412ق.). التّفسیر المظهری. پاکستان: مکتبة الرّشدیّة.
50
معرفت، محمّدهادی. (1381). ترجمة التّمهید. قم: مؤسّسة فرهنگی التّمهید.
51
معین، محمّد. (1386). فرهنگ معین. تهران: زرّین.
52
مغنیه، محمّدجواد. (بیتا). تفسیرالکاشف. تهران: دار الکتب الإسلامیّة.
53
مکارم شیرازی، ناصر و دیگران. (1374). تفسیر نمونه. تهران: دار الکتب الإسلامیّة.
54
موسوی خمینی(ره)، روحالله. (1425ق.). تحریر الوسیله. قم: انتشارات دار العلم.
55
میبدى، رشیدالدّین احمد. (1371). کشف الأسرار و عدة الأبرار. چاپ پنجم. تهران: انتشارات امیر کبیر.
56
میر موسوی، سیّد علی. (1381). مبانی حقوق بشر در اسلام و مکاتب دیگر. تهران: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشة اسلامی.
57
نجفى، محمّدحسن. (1404ق.). جواهر الکلام فى شرح شرائع الإسلام. بیروت: دار التّراث العربی.
58
ORIGINAL_ARTICLE
داوری قرآن کریم نسبت به سخنان منافقان با تکیه بر آرای آیتالله جوادی آملی
از روشهای ویژة قرآن به منظور هدایت، داورى قاطع نسبت به اقوال و آرایى است که از دیگران نقل مىکند؛ یعنی سخن حق را تأیید و سخن کذب را ابطال مینماید. این پژوهش با تکیه برآرای آیتالله جوادی آملی به بررسی داوری قرآن نسبت به اقوال منافقان پرداخته است. سخنانی که از منافقان در قرآن ذکر شده، دو دسته است: اوّل سخنان آنان در باب خود (ادّعاهای باطل) و دوم سخنان آنها مبنی بر تخریب چهرة اسلام و مسلمانان. ایجاد تردید در پذیرش آیات قرآن، واکنش دوگانه به هنگام جهاد، سخنان طعنگونه نسبت به رسول خدا(ص) و تحقیر مؤمنان از این قبیل است. قرآن ادّعاهای باطل منافقان را نفی میکند و به افشای اهداف آنان میپردازد و در پاسخ به دستة دوم و اقوال آنان، با لحنی کوبنده به روشنگری میپردازد و تهدید به عذاب مینماید. همچنین آثار متفاوت قرآن را بیان میکند و از رسول(ص) و مؤمنان دفاع مینماید و در موضوع جهاد، در پی بهانهجویی منافقان برای شرکت نکردن در نبرد، علّت اصلی فرار آنها را ذکر میفرماید و پس از سخن آنها مبنی بر منع مؤمنان از جهاد، به روشنگری دربارة حقیقت شهادت میپردازد.
https://rjqk.atu.ac.ir/article_1974_e0e6099d2e5e463c6cc5a7be07795fe1.pdf
2016-01-21
91
113
10.22054/rjqk.2016.1974
منافقان
داوری
قول
تأیید
تکذیب
بیبی سادات
رضی بهابادی
1
استادیار دانشگاه الزّهرا(س)، تهران
AUTHOR
مینا
رضایی کُلتپّه
2
کارشناس ارشد علوم قرآن و حدیث دانشگاه الزّهرا(س)، تهران
LEAD_AUTHOR
قرآن کریم.
1
ابنعاشور، محمّدبن طاهر. (بیتا). التّحریر و التّنویر. بیروت: مؤسّسة التّاریخ.
2
ابنفارس، احمد. (1404ق.). معجم مقاییس اللّغة. قم: انتشارات دفتر تبلیغات اسلامى حوزة علمیّه.
3
ابنمنظور، محمّد بن مکرم. (1414ق.). لسان العرب. بیروت: دار صادر.
4
ابوالستیت، محمّد الشحّات. (۱۹۹۱م.). خصائص النّظم القرآنی فی قصّة ابراهیم۷. القاهرة: مطبعة الأمانة.
5
امین اصفهانى، سیّده نصرت. (1361). مخزن العرفان در تفسیر قرآن. تهران: نهضت زنان مسلمان.
6
بستانی، محمود. (1371). اسلام و هنر. ترجمة حسین صابری. مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی.
7
جوادی آملی، عبدالله. (1381). تسنیم. قم: مرکز نشر إسراء.
8
ـــــــــــــــــــ . (1387). دینشناسی. تحقیق حجّتالإسلام محمّدرضا مصطفیپور. چاپ پنجم. قم: مرکز نشر إسراء.
9
ـــــــــــــــــــ . (1388). قرآن در قرآن. تحقیق محمّد محرابی. چاپ هشتم. قم: مرکز نشر إسراء.
10
ـــــــــــــــــــ . (1389). تفسیر انسان به انسان. تحقیق محمّدحسین الهیزاده. چاپ پنجم. قم: مرکز نشر إسراء.
11
ـــــــــــــــــــ . (1386). شریعت در آینة معرفت. تحقیق حجتالإسلام حمید پارسانیا. چاپ پنجم. قم: مرکز نشر إسراء.
12
ـــــــــــــــــــ . بنیاد بینالمللی علوم وحیانی اسراء:www.esra.ir
13
جوهری، اسماعیل بن حمّاد. (1410ق.). الصّحاح تاج اللّغة و صحاح العربیّة. بیروت: دار العلم للملایین.
14
حسینى همدانى، سیّد محمّدحسین. (1404ق.). انوار درخشان. تهران: کتابفروشى لطفى.
15
راغب اصفهانی، حسینبن محمّد. (1412ق.). المفردات فی غریب القرآن. چاپ اوّل. دمشق ـ بیروت: دار العلم ـ الدّار الشّامیّة.
16
روحانى، محمود. (1372). المعجم الإحصائى لألفاظ القرآن الکریم. مشهد: آستان قدس رضوى.
17
شاذلی، سیّد ابراهیمبن قطب. (1412ق.). فی ظلال القرآن. بیروت: دارالشّروق.
18
طباطبائى، سیّد محمّدحسین. (1417ق.). المیزان فى تفسیر القرآن. قم: دفتر انتشارات اسلامى جامعة مدرّسین حوزة علمیّة قم.
19
طبرسى، فضلبن حسن. (1377). تفسیر جوامع الجامع. تهران: انتشارات دانشگاه تهران و مدیریّت حوزة علمیّة قم.
20
ــــــــــــــــــــــ . (1372). مجمعالبیان فى تفسیر القرآن. تهران: انتشارات ناصرخسرو.
21
طریحی، فخرالدّین. (1375). مجمعالبحرین. چاپ سوم. تهران: کتابفروشی مرتضوی.
22
طوسى، محمّدبن حسن. (بیتا). التّبیان فى تفسیر القرآن. بیروت: دار احیاء التّراث العربى.
23
طیّب، سیّدعبدالحسین. (1378). أطیبالبیان فی تفسیر القرآن. تهران: انتشارات اسلام.
24
عروسى حویزى، عبد علىبن جمعه. (1415ق.). تفسیر نور الثّقلین. تحقیق سیّد هاشم رسولى محلاّتى. قم: اسماعیلیان.
25
فراهیدی، خلیل بن احمد. (1410ق.). کتاب العین. قم: انتشارات هجرت.
26
قرشى، سیّد علىاکبر. (1377). تفسیر احسنالحدیث. تهران: بنیاد بعثت.
27
قشیری، عبدالکریم بن هوازن. (1430ق.). لطائف الإشارات. به کوشش عبداللّطیف حسن عبدالرّحمن. بیروت: دارالکتب العلمیّة.
28
کاشانی، فتحالله. (1344). منهج الصّادقین فی إلزام المخالفین. مقدّمه، تصحیح و تعلیقات ابوالحسن شعرانی. تهران: کتابفروشی اسلامیّه.
29
گنابادى، سلطان محمّد. (1408ق.). تفسیر بیان السّعادة فى مقامات العبادة. بیروت: مؤسّسة الأعلمی للمطبوعات.
30
مدرّسى، سیّد محمّدتقی. (1419ق.). مِن هدى القرآن. تهران: دار محبّى الحسین.
31
مصطفوى، حسن. (1360). التّحقیق فی کلمات القرآن الکریم. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
32
ــــــــــــــــ . (1380). تفسیر روشن. تهران: مرکز نشر کتاب.
33
مطیع، مهدی و اعظمالسّادات حسینی. (1391). «تبیین معناشناختی آثار قول در قرآن». مطالعات قرآن و حدیث. تهران: دانشگاه امام صادق(ع). سال پنجم. شمارة 2. پیاپی10. صص 35ـ76.
34
معرفت، محمّدهادی. (1387). علوم قرآنی. قم: مؤسّسة فرهنگی تمهید.
35
مکارم شیرازى، ناصر و دیگران. (1374). تفسیر نمونه. تهران: دار الکتب الإسلامیّة.
36
موسوى سبزوارى، سیّد عبدالأعلى. (1409ق.). مواهب الرّحمن فی تفسیر القرآن. بیروت: مؤسّسة اهل بیت(ع).
37
ORIGINAL_ARTICLE
تحلیل ساختار روایت اصحاب کهف در قرآن کریم
روایت، «عمل زبانی» با هدف انتقال معناست و تحلیل روایت، مطالعة اعمال، زندگیها، سنّتها، کشف شیوههای انتقال تجربه است. از اهداف خداوند در قرآن کریم، تربیت و معرّفی الگوست و روایتها و قصص قرآنی، بدون تخیّل، دروغ و مبالغه در خدمت اهداف تربیتی و هدایتی قرآن قرار گرفتهاند. بنابراین، قرآن از عناصر روایت بهره میبرد تا هدف تربیتی خود را دنبال کند و بیش از آن، قصّهپردازی نمیکند. روایت اصحاب کهف از زاویة دیدِ تنها دانای کُلّ مطلق حقیقی بیان میشود و از این رو، بینیاز به منبع یا شاهد، از جزئیّات داستان خبر میدهد. در معرّفی شخصیّتها، تکیة روایت بیشتر بر نیّات درونی است تا افعال بیرونی و این شخصیّتها (حتّی سگِ آنان) پویا هستند و به خاطر قدم نهادن در راه حق با کمال اختیار، مشمول رحمت و هدایت خداوند شده، به شرافت و حُسنِ انجام میرسند. در این فضا، حتّی غار محلّ مأوای آنان تقدّس مییابد و به عبادتگاهی مورد تأیید خداوند بدل میشود. زمان و مکان در روایت دقیقاً ذکر نشده است و گویی این واقعه، میتواند در هر صحنة تقابل توحید و شرک رخ دهد. حتّی زمان در این روایت، حول محور شرایط جامعه به دو عنصر «شرک» و «ایمان» تقسیم میگردد. استنتاج از روایت، بدون حاشیه و مقدمّه، به صورت برجسته بیان میشود و یکی از مهمترین اهداف خداوند برای آوردن این روایت و سایر روایتهای قرآنی، استنتاجهایی است که در جایجای روایت بیان میفرماید
https://rjqk.atu.ac.ir/article_1975_cf92c91a6def0a81ff3395fa1c21bd34.pdf
2016-01-21
115
145
10.22054/rjqk.2016.1975
قرآن کریم
قصص قرآنی
اصحاب کهف
تحلیل ساختاری
روایتشناسی
محمّدرضا
حاجبابایی
1
استادیار دانشگاه علاّمه طباطبائی، تهران
LEAD_AUTHOR
محمّد
نیکخواه منفرد
2
دانشجوی کارشناسی ارشد ادبیّات فارسی دانشگاه علاّمه طباطبائی، تهران
AUTHOR
قرآن کریم.
1
آیتاللّهی، حبیبالله، محمّدعلی خبری، محمود طاووسی و سیّدحبیبالله لزگی. (1386). «تحلیل عناصر داستانی قصّة حضرت یوسف(ع) در قرآن کریم». پژوهش زبان و ادبیّات فارسی. شمارة 8. صص 1ـ20.
2
بستانی، محمود. (1371). اسلام و هنر. ترجمة حسین صابری. مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی.
3
پروینی، خلیل و ابراهیم دیباجی. «تحلیل عناصر داستانی در داستانهای قرآن». (1378). مدرس علوم انسانی. شمارة 13. صص 1ـ16.
4
حرّی، ابوالفضل. (1387). «أحسن القصص؛ رویکرد روایتشناختی به قصص قرآنی». نقد ادبی. ش 2. صص 22ـ83.
5
ـــــــــــــــ . (1388). الف. «سنخشناسی و وجوه تمایز قصص قرآنی». پژوهش زبان و ادبیّات فارسی. شمارة 15. صص 1ـ 28.
6
ـــــــــــــــ . (1388). ب. «مؤلّفههای زمان و مکان روایی در قصص قرآنی». ادبپژوهی. شمارة 7 و 8. صص 125ـ142.
7
حویزی، عبدعلی بن جمعه. (بیتا). تفسیر نور الثّقلین. ج 3. بیجا: بینا.
8
الخطیب، عبدالکریم. (بیتا). القصص القرآنی فی مفهومه و منطوقه. بیروت: دارالمعرفة.
9
زرشناس، زهره. (1380). «قصّة اصحاب کهف به روایت سُغدی». نامة فرهنگستان. شمارة 18. صص 21ـ 40.
10
صفیئی، کامبیز. (1388). «کاربرد تحلیل ساختاری روایت؛ تحلیل روایی نمایشنامة ملاقات بانوی سالخورده اثر فریدریش دورنمات با تکیه بر دیدگاه رولان بارت». ادبیّات تطبیقی. شمارة 11. صص 145ـ 165.
11
طباطبائی، سیّد محمّدحسین. (1363). المیزان فی تفسیر القرآن. ج 13. ترجمة محمّدباقر موسوی همدانی. بیجا: بنیاد علمی و فکری علاّمه طباطبائی.
12
عیّاشی، ابونصر محمّدبن مسعود. (بیتا). تفسیر عیّاشی. ج 2. بیجا: تفسیر سورة کهف.
13
کلینی رازی، محمّدبنیعقوب. (بیتا). الکافی. ج 8. بیجا: بینا.
14
مجلسی، محمّدباقر. (بیتا). بحار الأنوار؛ الجامعة لِدُرر أخبار الأئمّة الأطهار. ج 14. بیجا: بینا.
15
میرصادقی، جمال. (1382). ادبیّات داستانی. تهران: سخن.
16
ــــــــــــــــــ . (1385). عناصر داستان. تهران: سخن.
17
ORIGINAL_ARTICLE
معرّفی و نقد روش ایزوتسو در کتاب مفاهیم اخلاقی ـ دینی در قرآن مجید
یکی از مؤثرترین دانشمندان در زمینه معناشناسی قرآن، توشیهیکو ایزوتسو محقّق ژاپنی در کتاب «مفاهیم اخلاقی ـ دینی در قرآن مجید» است. این کتاب از سه بخش کلّی در قالب یک پیشگفتار، 11 فصل و یک خاتمه تشکیل شده است. این نوشتار با روش توصیفی ـ تحلیلی به بررسی کتاب میپردازد. مطابق نظر این کتاب، مفاهیم اخلاقی ـ دینی قرآن دو دستهاند: دستة اوّل، تقابلهای اخلاقی که قرآن به تأیید یا تصحیح آنها و یا مخالفت با آنها میپردازد؛ از جمله تصوّر بدبینانة زندگی خاکی، همبستگی قومی و قبیلهای و فضیلتهای کهن در میان اعراب. دستة دوم، مفاهیم عمدة اخلاقی که هر یک از آنها بسیاری از واژههای مهمّ اخلاقی را در بر میگیرند و از این قرارند: کفر، نفاق، ایمان، خوب و بد. تأکید مؤلّف در این کتاب، توجّه تام به قرآن است، چنانکه «قرآن خود سخن گوید و مفاهیم خود را تفسیر و تعبیر کند». از این رو، بسیار به روابط میان واژهها توجّه داشته است و هر یک از مفاهیم با کمک واژههای متضاد و مترادف توضیح داده میشوند. روش او در این کتاب، از چند شاخصه برخوردار است: بیان نظریّههای مختلف، ارائة نظریّههای جدید، ارجاع فراوان به آیات قرآن، پرهیز از شتابزدگی و توجّه به جنبههای مختلف، اعتقاد به یکپارچگی و اخلاقی بودن مباحث قرآن، اعتقاد به نسبیّت در اخلاق، پیروی از سیر منطقی در ارائة مفاهیم و نیز اعتقاد به نسبیّت زبانی و متنگرایی. از جمله مزایای این اثر عبارت است از: دستهبندی کاملاً مناسب، سعی در استخراج معانی واژهها از خود قرآن و استفاده از منابع گوناگون در تدوین کتاب است. از جمله کاستیهای آن نیز عبارتند از: وجود برخی اشتباه در کتاب، مانند اشتباه در ذکر آیات قرآن، استفاده نکردن از منابع شیعی در ذکر مثالها و توجّه نکردن به وجوه گوناگون و معانی متعدّد واژههاست. با این همه، ایزوتسو بیطرفانه به ارائة مفاهیم اخلاقی ـ دینی در قرآن پرداخته است و در ارائة نظام مفاهیم اخلاقی ـ دینی در قرآن توفیق فراوان یافته است؛ زیرا اگر دور از اغراق و بزرگنمایی به نظریّة او توجّه گردد، راهی به سوی پژوهشهای جامع در حوزة معناشناسی اخلاقی قرآن میگشاید.
https://rjqk.atu.ac.ir/article_1976_f053ce7b859729e89cc4d6265ea930a9.pdf
2016-01-21
147
174
10.22054/rjqk.2016.1976
قرآن
توشیهیکو ایزوتسو
مفاهیم اخلاقی ـ دینی در قرآن مجید
روششناسی
تقابلهای اخلاقی
سیّد محمّد
میرحسینی
1
استادیار دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره)، قزوین
AUTHOR
مرتضی
قاسمی حامد
mor.ghasemihamed@gmail.com
2
دانشجوی دکتری علوم قرآن و حدیث دانشگاه مذاهب اسلامی، تهران
LEAD_AUTHOR
قرآن کریم.
1
ایازی، سیّد محمّدعلی و مریم پورافخم. (1393). «ایزوتسو و نقد و بررسی دو اثر قرآنی وی». فصلنامة تحقیقات علوم قرآن و حدیث دانشگاه الزّهراء. سال 11. شمارة 3. پیاپی 23. صص 5ـ32.
2
ایزوتسو، توشیهیکو. (1374). خدا و انسان در قرآن. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
3
ــــــــــــــــــ . (1378). الف. مفاهیم اخلاقی ـ دینی در قرآن مجید. ترجمة فریدون بدرهای. تهران: نشر و پژوهش فرزان روز.
4
ــــــــــــــــــ . (1378). ب. مفهوم ایمان در کلام اسلامی. ترجمة زهرا پورسینا. تهران: سروش.
5
«ایزوتسو و بازشناخت تطبیقی مفهوم ایمان». (1379). دوهفتهنامة گلستان قرآن. شمارة 17. صص 34ـ37.
6
بدرهای، فریدون. (گفتگو) (1379). «ایزوتسو و مفاهیم اخلاقی قرآن». دوهفتهنامة گلستان قرآن. شمارة 21. صص 20ـ26.
7
پورجوادی، نصرالله. (1371). «آخرین دیدار با پروفسور ایزوتسو». مجلّة نشر دانش. شمارة 74. صص 2ـ8.
8
پهلواننژاد، محمّدرضا، و علیرضا سزاوار. (1387). «معناشناسی قرآن؛ مطالعة موردی سورة جمعه». مجلّة قبسات. شمارة50. صص 107ـ130.
9
خرّمشاهی، بهاءالدّین. (1371). «درگذشت پروفسور ایزوتسو». مجلّة کیان. شمارة10. ص 61.
10
ــــــــــــــــــــ . (1380). الف. «روش پدیدارشناسانة ایزوتسو در قرآنپژوهی». دوهفتهنامة گلستان قرآن. شمارة 68. صص 38ـ39.
11
ــــــــــــــــــــ . (1380). ب. «قرآنپژوهی ایزوتسو». روزنامة جامجم؛
12
http://www1.jamejamonline.ir/newstext.aspx?newsnum=100004223399
13
دینپرست، منوچهر. (1382). «زائر مشرقی (تأمّلی بر آثار و اندیشههای توشیهیکو ایزوتسو)». مجلّة اخبار ادیان. شمارة 6. صص 32ـ34.
14
ربیعی آستانه، مسعود. (1383). «ایزوتسو و معنیشناسی در آیات قرآن». مجلّة پژوهشهای قرآنی. شمارة 37 و 38. صص 328ـ340.
15
ـــــــــــــــــــــ . (1380). «معرّفی چند اثر برجستة مستشرقان». مجلّة بیّنات. شمارة30. صص 116ـ125.
16
شریفی، علی. (1392). «نقد و بررسی آرای ایزوتسو در حوزة معناشناسی قرآن کریم». مجلّة حکمت معاصر. سال چهارم. شمارة 3. صص 81ـ110.
17
عدالتنژاد، سعید. (1382). «روش سمانتیکی در مطالعات اسلامی». سخنگوی شرق و غرب؛ مجموعه مقالات همایش بزرگداشت پروفسور توشیهیکو ایزوتسو. به کوشش شهرام یوسفیفر. تهران: دانشگاه تهران؛ مؤسّسة تحقیقات و توسعة علوم انسانی.
18
علوینژاد، سیّد حیدر. (1380). «معنیشناسی و فهم متن». مجلّة پژوهشهای قرآنی. شمارة 27 و 28. صص 287ـ321.
19
غفورینژاد، محمّد. (1380). «گزارش همایش بزرگداشت پروفسور توشیهیکو ایزوتسو». کتاب ماه ادبیّات و فلسفه. شمارة 44. صص 88ـ91.
20
قنبری، امید. (1385). زندگینامه و خدمات علمی و فرهنگی پروفسور توشیهیکو ایزوتسو. ترجمة کتابشناسی از طاهره عدل. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.
21
لطفی، سیّد مهدی. (1393). «بررسی و نقد معناشناسی قرآنی ایزوتسو». دوفصلنامة پژوهشهای زبانشناختی قرآن. شمارة 6. صص 37ـ50.
22
محقّق، مهدی. (1371). «ایزوتسو هم رفت». مجلّة تحقیقات اسلامی. سال هفتم. شمارة 1. صص 155ـ164.
23
محقّق داماد، مصطفی. (1380). «مفاهیم اخلاقی در قرآن». دوهفتهنامة گلستان قرآن. شمارة 67. ص 37.
24
معصومی همدانی، حسین. (1361). «بحثی در زبان اخلاقی قرآن». مجلّة نشر دانش. سال دوم. شمارة 3. صص 26ـ43.
25
نصیری، محمّد. (1386). «یادها و یادگارها از اسلامشناس ژاپنی، پروفسور ایزوتسو». ماهنامة معارف. شمارة 54. صص 26ـ28؛
26
http://www.hawzah.net/fa/Magazine/View/5211/6084/63804
27
نیازی، شهریار. (1382). «ایزوتسو و معنیشناسی قرآن». سخنگوی شرق و غرب: مجموعه مقالات همایش بزرگداشت پروفسور توشیهیکو ایزوتسو. به کوشش شهرام یوسفیفر. تهران: دانشگاه تهران؛ مؤسّسة تحقیقات و توسعة علوم انسانی.
28