TY - JOUR ID - 1377 TI - معناشناسی احسان در قرآن JO - پژوهشنامه معارف قرآنی JA - RJQK LA - fa SN - 2008-9252 AU - دهقانپور, علیرضا AU - بخشی, ژیلا AD - استادیار دانشگاه خوارزمی، تهران AD - کارشناسی ارشد معارف قرآن، دانشگاه خوارزمی، تهران Y1 - 2015 PY - 2015 VL - 5 IS - 17 SP - 61 EP - 83 KW - قرآن KW - معناشناسی KW - احسان KW - معروف KW - خیر KW - ظلم DO - 10.22054/rjqk.2015.1377 N2 - معناشناسی به مطالعة معنا می‌پردازد. «معنا» آگاهی از بافت فرهنگی و نیز رابطة یک واژه با واژگان دیگر در یک متن است. این مقاله با استفاده از معناشناسی، بر اساس بافت زبانی با بررسی روابط همنشینی و جانشینی به تحلیل معنایی «احسان» صرفاً در بافت قرآن کریم می‌پردازد. از همنشین‌های احسان به واژه‌های «تقوا»، «معروف» و «عدل» و از جانشین‌های احسان به واژه‌های «عمل صالح»، «بِر»، «خیر»، «فضل»، «انفاق»، «صدقه»، «زکات» و از واژه‌های مقابل احسان به «ظلم» و «اسائه» توجّه شده است. با استفاده از تحلیل این روابط، به معنای واقعی احسان دست می‌یابیم. احسان انجام هر عمل نیکی است که نیکی آن آشکار و مورد رغبت، همراه با تقوای نفس است و فرد آن عمل را در جایگاه شایسته‌اش، متناسب با ضوابط دینی و به عنوان عمل عبادی، در قالب خیر جوانحی یا جوارحی و با فضل و بخشش، در راستای شادی دیگران، تکامل نفس و تقرّب به خدا انجام می‌دهد. UR - https://rjqk.atu.ac.ir/article_1377.html L1 - https://rjqk.atu.ac.ir/article_1377_c0fe518061fad9d027fc6dae174b7aee.pdf ER -