ORIGINAL_ARTICLE
گونهشناسی تهاجم ماهواره از منظر قرآن و حدیث
رسالت رسانه به عنوان وسیلة ارتباط جمعی و فرامکانی تأثیرگذاری بر فکر و اندیشةملّتهاست. جهان غرب که اصلیترین رقیب در برابر اسلام است، با استفادة ابزاری از رسانههایی مانند ماهواره به عنوان اسلحهای مخفی، در صدد ضربه زدن به جامعة اسلامی و پیشبرد اهداف استعماری خویش است و از این طریق، ذهن و عقیدة دیگران را برای پذیرفتن اندیشه و عقیدة خویش آماده و مهیّا کرده است و با استحالة فرهنگی، الگوهای خویش را جایگزین فرهنگ بومی ملّتها میکند. البتّه منظور از جهان غرب، جهت و موقعیّت جغرافیایی نیست، بلکه منظور، تفکّر و نوع رفتار استعماری و مخرّب نسبت به ملّتهاست که منشاء آن از سوی جهان غرب پایهریزی شده است. هدف اصلی از این اقدامات، در سلطة خویش نگاه داشتن ملّتها و سروری و رهبری بر جهان است. دین مبین اسلام به عنوان آخرین و کاملترین دین الهی، دستورالعملهایی دارد که با انجام آنها و رعایت حدود الهی، میتوان بر دسیسههای شیطانی پیروز گشت. غلبه بر هجمة فرهنگی غرب نیز از این موارد مستثنی نیست. این مقاله در صدد شناساندن هجمههای این تفکّر غربی است که از طریق شبکههای ماهوارهای بر پیکرة ملّتهایی وارد میشود که در تقابل فکری و رفتاری با آنها هستند. برای تبیین این هجمهها و مصونیّت از آسیبهای ناشی از آن، به سفارش پیامبر اکرم(ص)، به «ثقلین» چنگ زدهایم و به قرآن کریم و احادیث نورانی اهلبیت(ع)متمسّک شدهایم.
https://rjqk.atu.ac.ir/article_1288_a8c1c2e8e0bea2944a74fcef1cbfa4bd.pdf
2015-06-10
7
30
10.22054/rjqk.2015.1288
گونهشناسی
تهاجم
رسانه
ماهواره
فرهنگ
قرآن
حدیث
محمّدحسین
خوانینزاده
khavaninzadeh@atu.ac.ir
1
استادیار دانشکده الهیّات دانشگاه علاّمه طباطبائی(ره)،
AUTHOR
علیرضا
صفرزاده
hajrezwan@gmail.com
2
کارشناسی ارشد علوم قرآن و حدیث دانشگاه علاّمه طباطبائی(ره)، تهران
LEAD_AUTHOR
پریسا
عسکر سمنانی
p.askary.tmu@gmail.com
3
کارشناسی ارشد علوم قرآن و حدیث دانشگاه تربیت مدرّس، تهران
AUTHOR
منابع و مآخذ
1
قرآن کریم.
2
ابنشعبة حّرانی، حسن بن علی. (1383ق.). تُحَف العقول. قم: دار الحدیث.
3
پیرانی، احمد. (1387). فحشاء و فساد، ارمغان سرمایهداری غرب. تهران: بِهآفرین.
4
تقیپور، حسین. (1388). راهکارهای قرآنی تقابل با ناتوی فرهنگی. بیجا: آثار امین.
5
تمیمی آمدی، عبدالواحد بن محمّد. (1410ق.). غُرَر الحِکَم و دُرَرُ الکَلِم. قم: دار الکتاب الإسلامی.
6
جوهریزاده، سیّد محمّدرضا. (بیتا). موسیقی از نظر دین و دانش. تهران: مؤسّسة انتشارات اسلامی.
7
حدّاد عادل، غلامعلی. (1370). فرهنگ برهنگی و برهنگی فرهنگی. تهران: سروش.
8
حرّ عاملی، محمّد بن حسن. (1409ق.). تفصیل وسائل الشّیعة إلی تحصیل مسائل الشّریعة. قم: مؤسّسة آل البیت(ع).
9
حقّانی زنجانی، حسین. (1366). طلاق یا فاجعة انحلال خانوادهها. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
10
حویزی، عبدعلی بن جمعه. (1415ق.). تفسیر نور الثّقلین. تصحیح هاشم رسولی محلاّتی. قم: اسماعیلیان.
11
خاطرات مِستر همفر جاسوس انگلیس در کشورهای اسلامی. (1369). ترجمة علی کاظمی. قم: کانون نشر اندیشههای اسلامی.
12
دزفولی، حسین. (1385). «آسیبشناسی معرفت و معیشت دینی». کتاب نقد. شمارة40. صص 180ـ153.
13
دهبندی بالادهی، رمضانعلی. (1389). «ویژگیهای انحطاط فرهنگی در قرآن». بیّنات. شمارة 67. صص 39ـ25.
14
ستیز و تهاجم فرهنگی غرب. (1375). تهران: نشر رامین.
15
شفیعی سروستانی، اسماعیل. (1390). ولنگاری فرهنگی. تهران: هلال.
16
طبرسی، فضل بن حسن. (1412ق.). مکارم الأخلاق. قم: انتشارات شریف رضی.
17
کلینی، محمّدبن یعقوب. (1385ق.). اصول کافی. تهران: مکتبة علمیّة الإسلامیّه.
18
لقمانی، احمد. (1390). چگونگی ارتباط دختران و پسران. قم: انتشارات بهشت بینش.
19
مجلسی، محمّدباقر. (1403ق.). بحارالأنوار. بیروت: دار احیاء التّراث العربی.
20
مصباح یزدی، محمّدتقی. (1381). تهاجم فرهنگی. قم: مؤسّسة امام خمینی(ره).
21
موسوی خمینی(ره)، سیّد روحالله. (1378). صحیفة امام خمینی(ره). تهران: مؤسّسة تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره).
22
ORIGINAL_ARTICLE
ارائة بینش و جهانبینی متعالی در حکایتهای تربیتی قرآن
از شرایط مهمّ توفیق در هر کار، بهویژه امر خطیر تربیت، اتّخاذ روشها و شیوههایی است که فرد را در رسیدن به هدف و در پیمودن راه کمال یاری بخشد. مهمترین تعلیم و اساسیترین بینشی که اسلام میخواهد به انسان ارائه دهد، بینش توحیدی است. قرآن میخواهد انسان را با خدا آشنا کند و دربارة خدا به انسان معرفت بدهد. در قرآن کریم حکایتها و داستانهای تربیتی فراوانی وجود داردکه در صدد ارائة بینش و جهانبینی متعالی به انسان میباشد. سؤال اصلی در این تحقیق آن است که حکایات و داستانهای تربیتی قرآن، چگونه به انسان در ارائة بینش صحیح و جهانبینی متعالی یاری میرساند؟ هدف اصلی، ارائة بینش و اعطای جهانبینی متعالی به انسان از طریق نتایج و دستاوردهای حکایات تربیتی مستخرج از قرآن میباشد. نتایج اصلی که از مقاله قابل استخراج است، عبارتند از: قرآن کریم در تلاش است تا با ارائة بینشی صحیح نسبت به حقایق جهان هستی، حجابهای غفلت را از دیدگان انسان بزداید. همچنین تغییر بینشها و نگرشهای نادرست و جایگزینی باورها و ایدههای صحیح، دستاورد دیگر حکایات قرآنی میباشد. در نهایت، ارائة بینش صحیح از طریق مواجه کردن آدمیبا واقعیّتها و ارائة بینش به شکل عملی باعث میگردد که افق دید انسان در جریان عمل (دستاورد عملی) تغییر یابد و به حقیقت رهنمون گردد.
https://rjqk.atu.ac.ir/article_1289_412966141e9b453d7a27cd28a2d27f2b.pdf
2015-05-22
31
55
10.22054/rjqk.2015.1289
: قرآن کریم
بینش
جهانبینی
حکایات تربیتی
کمال
محمّدحسین
مردانی نوکنده
mardani.nokandeh@yahoo.com
1
استادیار دانشگاه فنّی و حرفه ای دختران مائده گرگان، گرگان
AUTHOR
قرآن کریم.
1
ابناثیر، محمّدبن عبدالکریم. (1385ق.). الکامل فی التّاریخ. بیروت: دار بیروت و دار صادر.
2
ابنشعبة حرّانی، علیّ بن حسین. (1360). تحف العقول. تهران: انتشارات کتابفروشی اسلامی.
3
ابنمنظور، محمّدبن مکرم. (1405ق.). لسان العرب. قم: نشر أدب الحوزه.
4
باقری، خسرو. (1378). نگاهی دوباره به تربیت اسلامی. تهران: انتشارات مدرسه.
5
برومند، مهدی. (1380). شیوههای تعلیم در قرآن و سنّت.رشت: انتشارات کتاب مبین.
6
تمیمی آمدی، عبدالواحد. (بیتا). غررالحکم و درالکلم. ترجمة محمّدعلی انصاری. بیجا: بینا.
7
جعفری، یعقوب. (1376). شرح تاریخی قرآن. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
8
حجّتی، سیّد محمّدباقر. (1376). پژوهشی در تاریخ قرآن کریم. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
9
حرّ عاملی، محمّد بن حسن. (1403ق.). وسائل الشّیعه. بیروت: دار احیاء التّراث العربی.
10
حکیم، محمّدباقر. (1417ق.). علوم القرآن. قم: مجمع الفکر الإسلامی.
11
دهخدا، علیاکبر. (1360). لغتنامه دهخدا. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
12
رازی، ابوالفتح. (1371). روضالجنان و روحالجنان فی تفسیر القرآن. مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی.
13
سبحانی، جعفر. (1360). منشور جاوید. اصفهان: کتابخانة عمومی امام امیرالمؤمنین(ع).
14
شاذلی، سیّد قطب. (1402ق.). تفسیر فی ظلال القرآن. بیروت: دارالشّروق.
15
طباطبائی، سیّد محمّدحسین. (1363). تفسیر المیزان. قم: بنیاد علمی و فرهنگی علاّمه طباطبائی(ره).
16
طبرسی، فضل بن حسن. (1408ق.). مجمع البیان فی علوم القرآن. بیروت: دار المعرفه.
17
طبری، محمّد بن جریر. (1408ق.). تاریخ الطبری. بیروت: دارالکتّاب علمیّه.
18
طوسی، محمّد بن حسن. (1414ق.). الأمالی. قم: مؤسّسة البعثة.
19
عیّاشی، محمّد بن مسعود. (1380). تفسیر العیّاشی. تهران: کتابخانة علمیّه.
20
فیض کاشانی، ملاّمحسن. (بیتا). الصّافی فی تفسیر القرآن. بیروت: مؤسّسة الأعلمی للمطبوعات.
21
قاسمی، حمید محمّد. (1385). روشهای تربیتی در داستان های قرآن. تهران: نشر و پژوهش معناگرا.
22
قرائتی، محسن. (1378). تفسیر نور. قم: مرکز فرهنگی درسهایی از قرآن.
23
قمی، علیّ بن ابراهیم. (1404ق.). تفسیر القمی. قم: مؤسّسة دار الکتاب.
24
کلینی، محمّدبن یعقوب. (1362). اصول کافی. تحقیق علیاکبر غفّاری. تهران: دارالکتب الإسلامیّه.
25
مجلسی، محمّدباقر. (1403ق.). بحارالانوار. بیروت: دار احیاء التّراث الإسلامی.
26
مکارم شیرازی، ناصر و دیگران. (1371). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب الإسلامیّه.
27
مولوی، جلالالدّین محمّد. (1367). مثنوی معنوی. به اهتمام رینولد نیکلسون. تهران: مؤسّسة انتشارات امیرکبیر.
28
نجاتی، محمّدعثمان. (1367). قرآن و روانشناسی. ترجمة عبّاس عرب. مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی.
29
نصری، عبدالله. (1376). مبانی رسالت انبیاء در قرآن. تهران: انتشارات سروش.
30
ORIGINAL_ARTICLE
روش تربیتی موعظه؛ چالشها و آسیبها با تأکید بر آموزههای قرآنی
برایشناختدقیقمفهومموعظه به عنوان یک روش تربیتی،میتوانازروشهایتحلیلمفهومیبهرهبرد. باتأمّل درآیاتوروایاتمربوطبهموعظهیکنوعتمایزنسبیآن راباحکمت مشخّصنمودهایمکهموعظهبرخلافحکمتکهبهلحاظشناختیممتازتراست،بیشتربارعاطفیوگرایشیبههمراهدارد. همچنینباتأمّل درنوعمخاطبیکهقرآنآن راموردموعظةخویشقرارداده،میتوان نتیجهگرفتکه بیشتر مواردموعظه،پسازایماناست. ازاین رو،درابتدایدعوتبهتربیتاسلامیبهتراستازروشهایمبتنیبرحکمتبهرهگرفت .درنهایت،بهآسیبشناسیاینروشپرداختهایمویکیازچالشهایاساسیفرا رویتربیت اسلامی را ذکر کردهایم کهبهویژهفیلسوفان لیبرال (آزادیخواه)،تحلیلیبررویکردهایتربیتدینی مبتنیبر بهرهگیریازعواطف و تلقینگریبهآنارائهکردهاند.
https://rjqk.atu.ac.ir/article_1290_8d4ea76135cefee098f88ed3ca84541b.pdf
2015-05-22
57
75
10.22054/rjqk.2015.1290
تربیت اسلامی
قرآن کریم
موعظه
چالشها
آسیبشناسی
حسن
باقرینیا
hbagherinia@gmail.com
1
استادیار دانشگاه حکیم سبزواری
AUTHOR
قرآنکریم.
1
نهجالبلاغه.
2
باقری، خسرو. (1384). نگاهیدوبارهبهتربیتاسلامی. ج 2. تهران: انتشارات مدرسه.
3
راغب اصفهانی، حسین بن محمّد. (بیتا). المفرداتفیغریبالقرآن. تهران: المکتب المرتضویّه لإحیاء آثار الجعفریّه.
4
زارعان، محمّدجواد و دیگران. (1391). «رویکردهای رایج به تربیت ارزشهای دینی و مقایسۀ آنها با رویکرد اسلامی». اسلام و پژوهشهای تربیتی. سال چهارم. شمارة 2 (پیاپی 8). صص 32ـ9.
5
زیباکلام، فاطمه. (1379). مبانیفلسفیآموزشوپرورشدرایران. تهران: نشر حفیظ.
6
طباطبائی، محمّدحسین. (1417ق.). تفسیرالمیزان. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعة مدرّسین حوزة علمیّة قم.
7
فخر رازی، ابوعبدالله محمّد. (بیتا). مفاتیح الغیب. ج ۲. بیروت: دارالإحیاء التّراث العربی.
8
الفراهیدی، خلیل بن احمد. (1414 ق.) کتابالعین. قم: انتشارات اسوه.
9
کلینی، محمّدبن یعقوب. (1405 ق.). الکافی. ج ۱. تحقیق علیاکبر غفّاری. بیروت: دارالصعب.
10
لورا، برک. (1393). روانشناسی رشد. ترجمة یحیی سیّدمحمّدی. ج 1. تهران: انتشارات ارسباران.
11
مکارم شیرازی، ناصر و دیگران. (1374). تفسیرنمونه.تهران: دار الکتب الإسلامیّه.
12
نقیبزاده، میرعبدالحسین. (1386). نگاهیبهفلسفةآموزشوپرورش. تهران: انتشارات طهوری.
13
Aristolte (2002). Nicomachean ethics. (c. Rowe, Trans). Oxfard: Oxford University Press.
14
Halstead, J. M. & Chuanyan Zhu. (2009). “Autonomy as an Element in Chinese Educational Reform: A Case Study of English Lessons in a Senior High School in Beijing’’. Asia Pacific Journal of Education. V.29. No 4. Pp 443-456.
15
J. M. Halstead. (2004). “An Islamic Concept of Education”. Comparative Education. No. 4.Pp 517-529.
16
Kraut, R. (1998). “Aristotleon method and moral Education’’. Gentzler, J.(Ed) method in ancient philosophy. Oxford: Clarendom Press.
17
Macmullen, Lan. (2004). “Education for autonomy: the role of religious elementary schools’’. jurnal of philosophy of education. Vol 38. No 4.
18
Nasr, S. H. ( 1989). Knowledge and the Sacred. New York: SUNY Press.
19
ORIGINAL_ARTICLE
هدایت باطنی و معنوی امام و مسئلة امامت در اندیشة علاّمه طباطبائی و تفسیر المیزان
از مراتب عالی ولایت در مسألة امامت، ولایت معنوی است که با اشراف و تصرّف معنوی امام به اذن الهی در نفوس آماده تحقّق مییابد. مراد از ولایت معنوی نوعی اقتدار و تسلّط معنوی است که با پیمودن صراط عبودیّت و رسیدن به مقام قرب برای امام به اذن الهی حاصل میشود. در دیدگاه علاّمه طباطبائی، ولایت به این معنا غیر از نبوّت، خلافت، وصایت و نیز غیر از امامت به معنی مرجعیّت دینی و یا حتّی زعامت سیاسی است. انسان افزون بر حیات ظاهری، دارای حیات معنوی و باطنی است و برای رسیدن به مراتب عالی در آن نیاز به راهنما و امام و دستورهای خاص دارد. علاّمه طباطبائی امامت را مقامیبرتر از نبوّت میداند که پس از پیمودن مراحل مختلف و آزمایشهای سخت صلاحیّت آن برای بعضی از انبیاء و افراد خاص به وجود میآید و دارندة آن به امر الهی به هدایت باطنی مردم میپردازد و با تصرّف ولایی، انسانهای آماده را به مقصود و مطلوب حقیقی و الهی رهبری میکند. علاّمه این نوع هدایت را هدایت به امر مینامد. این پژوهش با روش توصیفی و تحلیل متن و به شیوة کتابخانهای درصدد واکاوی هدایت باطنی و ولایت معنوی امام و زوایای آن از منظر علاّمه طباطبائی(ره)و به صورت خاص، در تفسیر المیزان است.
https://rjqk.atu.ac.ir/article_1291_066b45e8349ed7dea8c43c7329a97058.pdf
2015-05-22
77
92
10.22054/rjqk.2015.1291
هدایت
امامت
ولایت
حیات باطنی و معنوی
امر
خلق
علی
کربلائی پازوکی
karbalaei1383@yahoo.com
1
استادیار دانشگاه علاّمه طباطبائی(ره)، تهران
AUTHOR
قرآن کریم.
1
نهجالبلاغه.
2
ابنفارس، احمد بن زکریّا. (1412ق.). معجم مقاییس اللّغة. تحقیق محمّد عبدالسّلام هارون. قم: دفتر تبلیغات اسلامی.
3
ابنمنظور، محمّد بن مکرم. (1424ق.). لسانالعرب. بیروت: دار الکتب العلمیّه.
4
ابن نعمان (مفید)، محمّد بن محمّد. (1993م.). اوائل المقالات. تحقیق ابراهیم الأنصاری. بیروت: دارالمفید.
5
بحرانی، میثم. (1417ق.). النّجاة فی القیامة. قم: مجمع الفکر الإسلامی.
6
تمیمی آمدی، علیّ بن محمّد. (1423ق.). أبکار الافکار فی أصولالدّین. قاهره: دارالکتب.
7
جرجانی، میر سیّد شریف. (1409ق.). التّعریفات. تهران: انتشارات ناصرخسرو.
8
جوهری، اسماعیل بن حمّاد. (1990م.). الصّحاح. بیروت: دار العلم للملایین.
9
حلّی، حسن بن یوسف. (بیتا). کشف المراد؛ شرح تجرید الإعتقاد. قم: مؤسّسة نشر اسلامی.
10
خرّازی، سیّد محسن. (1422ق.). بدایة المعارف الإلهیّة فی شرح کلام الإمامیّة. قم: مؤسّسة نشر اسلامی.
11
راغب اصفهانی، حسین بن محمّد. (1404ق.). مفردات الألفاظ القرآن. تهران: دفتر نشر کتاب.
12
سیوری حلّی، فاضل مقداد. (1412ق.). الإعتماد فی شرح واجب الإعتقاد. بیجا: مجمع البحوث الإسلامیّة.
13
طباطبائی، سیّد محمّدحسین. (1374). المیزان فی تفسیر القرآن. ترجمة سیّد محمّدباقر موسوی. قم: انتشارات جامعة مدرّسین.
14
ـــــــــــــــــــــــــــ . (1417ق.). المیزان فی تفسیر القرآن. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامة مدرّسین حوزة علمیّة قم.
15
ــــــــــــــــــــــــــــ . (1383). شیعه در اسلام. قم: انتشارات جامعة مدرّسین حوزة علمیّه.
16
ــــــــــــــــــــــــــــ . (1382). شیعه. تهران: مؤسّسة پژوهشی حکمت و فلسفة ایران.
17
ــــــــــــــــــــــــــــ . (بیتا). خلاصة تعالیم اسلام. قم: دفتر تبلیغات اسلامی.
18
ــــــــــــــــــــــــــــ . (1388). بررسیهای اسلامی. به کوشش سیّد هادی خسروشاهی. قم: بوستان کتاب.
19
ــــــــــــــــــــــــــــ . (1381). رسالةالولایة. ترجمة صادق حسنزاده. قم: انتشارات بخشایش.
20
طریحی، فخرالدّین. (1985م.). مجمعالبحرین. بیروت: دارالهلال.
21
طوسی، نصیرالدّین. (1413ق.). قواعد العقاید. تحقیق علی حسن خازم. بیروت: دارالغربة.
22
فراهیدی، خلیل بن احمد. (1415ق.). العین. قم: دار الهجرة.
23
فیّومی، احمد بن محمّد. (1414ق.). مصباح المنیر فی غریب شرع الکبیر. قم: دار الهجرة.
24
قرشی، علیاکبر. (1378). قاموس القرآن. تهران: دارالکتب الإسلامیّة.
25
کلینی، محمّد بن یعقوب. (1363). اصول کافی. ج1. تهران: دارالکتب الإسلامیّة.
26
ماوردی، علیّ بن محمّد. (1424ق). الأحکام السّلطانیّة. بیروت: المکتبة العصریّة.
27
مصطفوی، حسن. (1360). التّحقیق فی کلمات القرآن الکریم. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
28
مطهّری، مرتضی. (1384). امامت و رهبری. تهران: صدرا.
29
ــــــــــــــــ . (1384). ولاء و ولایتها. تهران: صدرا.
30
ــــــــــــــــ . (1378). آزادی معنوی. تهران: صدرا.
31
مکارم شیرازی، ناصر و دیگران. (1379). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب الإسلامیّة.
32
Guttmacher Institute. (2008). Facts on Induced Abortion in the United States: www.guttmacher.org
33
http://hamshahrionline.ir/print/63514
34
http://hamshahrionline.ir/print/239622
35
http://www.khabaronline.ir/detail/239306
36
http://www.taamolnews.ir/fa/news/30709
37
http://www.drugfreeworld.org/drugfacts/crystalmeth/a-worldwide-epidemic-of-addiction.html
38
http://www.naturalnews.com/034777_Pepsi_aborted_fetus_cells_soda_flavoring.html
39
http://www.ilo.org/global/about-the-ilo/media-centre/press-releases/WCMS_008091/lang--en/index.htm
40
ORIGINAL_ARTICLE
جامعه از منظر قرآن
زندگی اجتماعی و توجّه به روح جامعه یکی از اساسیترین تعلیمات قرآن است. چشماندازی که قرآن برای جامعة انسانی و تفسیر آن در مورد عوامل فعّال در این جامعه ترسیم میکند، بر پایۀ نگرش شمولگرایانه به انسان به عنوان مجموعهای متجانس و هماهنگ قرار دارد که ناظر به جنبههای آن است. در این چشمانداز، تعابیر مختلفی در آیات میتوان مشاهده کرد که به بیان سنّتها و تاریخ آنها، مسائل اجتماعی و دعوت به مطالعۀ جوامع پرداخته است.بحث از هستی، چیستی و ترکیب جامعه، حلکنندة پارهای از مشکلات و ابهامهای موجود در مباحث اجتماعی است. اصالت دادن به فرد یا جامعه، تکلیف امکان یا عدم امکان شمول ایدئولوژی واحد بر کُلّ جامعه، وجود یا عدم وجود سنّتها بر آن و بسیاری از مسائل نظری و انتزاعی را در مورد جامعه حل خواهد کرد. قرآن کریم هستی پایدار جامعه را مربوط به حیات مردمی میداند که در آن زندگی میکنند و شناخت جامعه و تغییرات آن را متّکی به روابط اجتماعی افراد قلمداد میکند و ازسویی، با رشد وگستردگی مردم، شبکههای وابستگی در میان آنان نیز تغییر مییابد و روابط به صورت تصاعد هندسی پیچیدهتر میشود و شکل جدیدتری مییابد. قرآن برای درک این شبکهها، روابط و جامعه، انسان را به شناخت درونمایۀ انسانی خود ارجاع داده است. وجود یک امر فطری در انسان کافی است که گفته شود او در برابر محیط انسانی و اجتماعی یا طبیعی و غیره موجودی منفعل نیست، بلکه درون خود، معرفتها و گرایشهایی را نهفته دارد که در شخصیّت او تأثیر بسزایی دارد و اصولاً سیستم زندگی اجتماعی انسان در نظام آفرینش، متّکی به فطرت اوست.
https://rjqk.atu.ac.ir/article_1292_a9fc6eb618cbbec3f5fdb13cd490e52a.pdf
2015-05-22
93
122
10.22054/rjqk.2015.1292
جامعه
اصالت
فرد
ترکیب
فردگرایی
جمعگرایی
سیّد حسین
فخر زارع
faryadfakhr@gmail.com
1
دکتری جامعهشناسی دانشگاه جامعةالمصطفی و مربّی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشة اسلامی
AUTHOR
ابنخلدون، عبدالرّحمن. (1379). المقدّمه. ترجمة محمّدپروین گنابادی. چاپ نهم. تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی.
1
ابنسینا. حسین بن عبدالله. (1404ق.). الشّفاء. (قسمت الهیات). تحقیق قنواتی و سعید زاید. قم: انتشارات کتابخانة نجفی.
2
ابنمنظور، محمّد بن مکرم. (1408ق.). لسانالعرب. بیروت: دار احیاء التّراث العربی.
3
ادیبی، حسین. (1354). جامعهشناسی طبقات اجتماعی. تهران: دانشگاه تهران.
4
ارسطو. (1371). سیاست. ترجمة حمید عنایت. چاپ سوم. تهران: انتشارات آموزش انقلاب اسلامی.
5
افلاطون. (1374). جمهوری. ترجمة فؤاد روحانی. چاپ ششم. تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی.
6
باتامور، تی. بی. (1357). جامعهشناسی. ترجمة حسن منصور و حسن حسینی. چاپ سوم. تهران: انتشارات سهامی.
7
برزگر کلیمشی، ولیالله. (1372). جامعه از دیدگاه نهجالبلاغه. چاپ اوّل. تهران: سازمان تبلیغات اسلامی.
8
بیرو، بیرو. (1366). فرهنگ علوم اجتماعی. ترجمة باقر ساروخانی. تهران: انتشارات کیهان.
9
پارسانیا، حمید. (1380). «چیستی و هستی جامعه از دیدگاه استاد مطهّری». مجلّة علوم سیاسی. سال چهارم. شمارة 2 (پیاپی 14). صص 221ـ197.
10
پارکین، فرانک. (1384). ماکس وِبِر. ترجمة شهناز مسمّیپرست. چاپ اوّل. تهران: نشر ققنوس.
11
درآمدی بر جامعهشناسی؛ تاریخچة جامعهشناسی. (1373). چاپ اوّل. قم: دفتر همکاری حوزه و دانشگاه و انتشارات سمت.
12
دورکیم، امیل. (1383). قواعد روش جامعهشناسی. ترجمة علیمحمّد کاردان. چاپ ششم. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
13
رابرتسون، یان. (1385). درآمدی بر جامعه. ترجمة حسین بهروان. چاپ چهارم. مشهد: بِه نشر (انتشارات آستان قدس رضوی).
14
راغب اصفهانی، حسین. (بیتا). مفردات الفاظ القرآن الکریم. به کوشش صفوان عدنان داودی. چاپ سوم. قم: انتشارات ذویالقربی.
15
رفیعپور، فرامرز. (1378). آناتومی جامعه. چاپ اوّل. تهران: شرکت سهامی انتشار.
16
رشیدرضا، محمّد. (1414ق.). تفسیر المنار. بیروت: دارالمعرفه.
17
زحیلی، وهبة بن مصطفی. (1481ق.). تفسیر المنیر. دمشق: نشر دار الفکر المعاصر.
18
ساروخانی، باقر. (1375). دائرةالمعارف علوم اجتماعی. ج 2. تهران: انتشارات کیهان.
19
سلیمانی، داود. (1380). دو طبقة اجتماعی در قرآن. چاپ اوّل. تهران: نشر شیوه.
20
سماور. لاری .ا.، ریجارد. ای. پورتر و لیزا. ا. استفانی. (1379). ارتباط بین فرهنگها. ترجمة غلامرضا اعوانی و اکبر میرحسنی. چاپ اوّل. تهران: انتشارات باز.
21
سووه، توما. (1358). فرهنگ اصطلاحات اجتماعی و اقتصادی. ترجمة خلیل مکّی. چاپ دوم. تهران: انتشارات رواق.
22
شهرستانی، عبدلکریم. (1363). ملل و نحل. ترجمة محمّدرضا جلالی نائینی. چاپ سوم. تهران: انتشارات اقبال.
23
صدر، محمّدباقر. (1367). انسان مسئول و تاریخساز از دیدگاه قرآن. ترجمة محمّدمهدی فولادوند. چاپ دوم. تهران: نشر بنیاد قرآن.
24
ـــــــــــــــ . (1369). سنّتهای تاریخی در مکتب قرآن. تهران: نشر رجاء.
25
صلیبا، جمیل. (1370). واژهنامة فلسفه و علوم اجتماعی. ترجمة کاظم برگ نیسی و صادق سجّادی. چاپ اوّل. تهران: شرکت سهامی انتشار.
26
طباطبائی، محمّدحسین. (بیتا). اصول فلسفه و روش رئالیسم. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
27
ــــــــــــــــــــــــ . (1417ق.). المیزان فیتفسیر القرآن. قم: نشر مؤسّسة النّشر الإسلامی.
28
طبرسی، فضل بن حسن. (1406ق.). مجمعالبیان فی تفسیر القرآن. بیروت: نشر دارالمعرفه.
29
طوسی، نصیرالدین. (1360). اخلاق ناصری. چاپ دوم. تهران: انتشارات خوارزمی.
30
عروسى حویزى، عبدعلى. (1415ق.). تفسیر نورالثقلین. قم: انتشارات اسماعیلیان.
31
ــــــــــــــــــــــــ . (بیتا). تفسیر نورالثّقلین. بیروت: مؤسّسة التّاریخ العربی.
32
فارابی، ابونصر. (1996م.). آراء اهل المدینه الفاضله. با مقدّمة دکتر نادر بیر نصری. چاپ هفتم. بیروت: دارالمشرق.
33
فروند، ژولین. (1362). جامعهشناسی ماکس وبر. ترجمة عبدالحسین نیکگهر. تهران: بینا.
34
کمالی، علی. (1384). قرآن و جامعه. چاپ اوّل. قم: نشر فرتاب.
35
کوزر، روزنبرگ. (1378). نظریّههای بنیادی جامعهشناختی. چاپ اوّل. تهران: نشر نی.
36
کینگ، ساموئل. (1355). جامعهشناسی. ترجمة ربیع مشفق همدانی. چاپ ششم. تهران: نشر سیمرغ.
37
گلابی، سیاوش. (1378). اصول و مبانی جامعهشناسی. چاپ نهم. تهران: نشر میترا.
38
گورویچ، ژرژ و دیگران. (1376). مسائل روانشناسی جمعی و روانشناسی اجتماعی. ترجمة علیمحمّد کاردان. چاپ سوم. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
39
گولد، جولیوس و ویلیام ل. کولب. (1376). فرهنگ علوم اجتماعی.ترجمة گروه مترجمان. چاپ اوّل. تهران: نشر مازیار.
40
مبانی جامعهشناسی. (1373). تهران: دفتر همکاری حوزه و دانشگاه.
41
مصباح یزدی، محمّدتقی. (1380). جامعه و تاریخ از دیدگاه قرآن. چاپ پنجم. تهران: نشر سازمان تبلیغات اسلامی.
42
مطهّری، مرتضی. (1384). جامعه و تاریخ. چاپ هفدهم. تهران: انتشارات صدرا.
43
مکارم شیرازی و دیگران. (1374). تفسیر نمونه. تهران: دار الکتب الإسلامیّه.
44
موثّقی، سیّد احمد. (1375). استراتژی وحدت. مقدّمة علاّمه محمّدتقی جعفری. چاپ دوم. قم: انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی.
45
نجفی علمی، محمّدجعفر. (1371). جامعه و سُنَن اجتماعی در قرآن. چاپ اوّل. تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و اندیشة اسلامی.
46
نصری، عبدالله. (1385). مبانی انسانشناسی در قرآن. چاپ پنجم. تهران: مؤسّسة فرهنگی دانش و اندیشة معاصر.
47
ORIGINAL_ARTICLE
نقد و بررسی برخی از حقوق سیاسی و اجتماعی زن در اسلام
یکی از اصول مسلّم در آیین اسلام، حرکت و کرامت انسان است. جان، مال، آبرو، عقیده و رأی آدمی همه حرمت دارند و باید همواره این حریم پاس داشته شود. در حرمت و کرامت انسان، هیچ تفاوتی بین زن و مرد نیست و در فرهنگ اسلامی، زن و مرد به عنوان مخلوقات خدا و مورد عنایت ویژة اویند. افتخار نظام حقوقی اسلام آن است که از همان ابتدا زنان را دارای حقوق اقتصادی، سیاسی، خانوادگی، قضایی، عبادی شناخته است و با در نظر گرفتن مهریّه، نفقه و...حقوق مادّی و معنوی، زن را در نظام خانواده تأمین ساخته است؛ زیرا از دیدگاه اسلام، تفاوتی در حقیقت و ماهیّت زن و مرد نیست. در آیات قرآنی نیز هرگاه از کمالات و ارزشهای والای انسانی سخن به میان میآید، زنان را نیز همدوش مردان مطرح میکند. روش کار در این مقاله به این ترتیب است که ابتدا به بررسی شرایط و حقوق زن در سه بخش اجتماعی، سیاسی و مالی در عصر جاهلیّت میپردازیم و بعد تحوّلی که اسلام در این شرایط و حقوق به وجود آورد، مطالعه میشود. هدف از این مقاله بیان بخشی از حقوقی است که اسلام برای زنان قرار داده است. ابزار کار ما استفاده از متن قرآن مجید، سنّت معصومین(ع)و کتب فقهی و حقوقی است.
https://rjqk.atu.ac.ir/article_1293_8d01237cf9367b6dc69cb9d67400847f.pdf
2015-05-22
123
151
10.22054/rjqk.2015.1293
زن
دوران جاهلیّت
اسلام
قرآن
منزلت زن
حقوق زن
جمال
فرزند وحی
farzandwahy@yahoo.com
1
استادیار دانشگاه رازی، کرمانشاه
AUTHOR
قرآن کریم. (1385). ترجمة مهدی الهی قمشهای. قم: نشر جمال.
1
نهجالبلاغه. (۱۳۸۵). ترجمة محمّد دشتی. چاپ هفتم. قم: انتشارات قدس.
2
ابنبابویه قمی، محمّد بن علی. (۱۳۶۸ ). من لایحضره الفقیه. ترجمة محمّدجواد غفّاری. تهران: نشر صدوق.
3
ابنسعد، محمّد بن سعد. (۱۴۱۰ ق.). الطبقات الکبری. تحقیق عبدالقادر عطا. بیروت: دار الکتب الإسلامیّة.
4
ابوالفتوح رازی، حسین بن علی. (بیتا). روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن. تصحیح محمّدجعفر یاحقّی. مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی.
5
بخاری جعفی، محمّد بن إسماعیل. (۱۴۲۲ ق.). صحیح البخاری. ناشر: دار طوق النّجاة.
6
بغدادی، محمّد بن حبیب. (بیتا). المحبر. تحقیق حسن کسروی. قاهره: دار الغد العربی.
7
جوادی آملی، عبدالله. (۱۳۷۶). زن در آیینة جلال و جمال. قم: اسراء.
8
حرّ عاملی، محمّد بن حسن. (۱۳۷۲). وسائل الشّیعه. تهران: انتشارات مکتب اسلامی.
9
حکیمی، محمّد. (۱۳۸۲). دفاع از حقوق زن. چاپ سوم. مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی.
10
رشیدرضا، محمّد. (بیتا). تفسیر المنار. بیروت: دارالفکر.
11
زمانی، حبیب و قدرتالله فرقانی. (بیتا). زنان و سیاست در اسلام. بیجا: ادارة آموزش عقیدتی سیاسی نمایندگی ولیّ فقیه.
12
زمخشری، محمود. (۱۴۰۷ ق.). الکشّاف. بیروت: دارالکتاب العربی.
13
سیوطی، جلالالدّین. (۱۴۰۱ ق.). الجامع الصغیر. بیروت: دارالفکر.
14
سعد زغلول، عبدالحمید. (بیتا). فی تاریخ العرب قبل الإسلام. بیروت: دارالنّهضة العربیّة.
15
طباطبائی، محمّدحسین. (۱۳۸۷). تفسیر المیزان. ترجمة محمّدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
16
طبرسی، فضل بن حسن. (۱۳۸۲). مجمع البیان فی تفسیرالقرآن. تهران: ناصرخسرو.
17
طبری، محمّد بن جریر. (۱۴۰۹ ق.). تاریخ طبری. بیروت: مؤسّسة الأعلمی للمطبوعات.
18
طوسی، محمّدحسین. (۱۴۰۷ ق.). خلاف. قم: مؤسّسة نشر اسلامی.
19
عبدالهادی، عبّاس. (۱۹۸۷ ق.). المرأةوالأسرة فی حضارات الشّعوب و انظمتها. دمشق: طلاس.
20
عظیمی، زهرا. (۱۳۸۶ ). نگاهی به حقوق زن در اسلام. قم: مرکز پژوهشهای اسلامی.
21
علی، جواد. (۱۹۷۰ م.). المفصّل فی تاریخ العرب قبل الإسلام. چاپ اوّل. بیروت: دار العلم للملایین.
22
عوده، عبدالقادر. (۱۳۷۳). التّشریع الجنائی. تهران: نشر میزان.
23
فهیمی، فاطمه. (۱۳۸۸). زن و حقوق مالی. تهران: انتشارات خرسندی.
24
قرباننیا، ناصر. (۱۳۸۴). بازپژوهشی حقوق زن. تهران: انتشارات روز نو.
25
کاظمزاده، علی. (۱۳۸۶). تفاوت حقوق زن و مرد در نظام حقوقی ایران. تهران: نشر میزان.
26
کتاب نقد حقوق زن. (۱۳۸۷). شمارة 13ـ12. مؤسّسة فرهنگی دانش و اندیشة معاصر.
27
کلینی، محمّد بن یعقوب. (۱۳۴۶). الکافی. تهران: دار الکتب الإسلامیّة.
28
کاتوزیان، ناصر. (۱۳۸۸). حقوق مدنی خانواده. چاپ اوّل. تهران: شرکت سهامی انتشار.
29
مجلسی، محمّدباقر. (۱۴۰۳ ق.). بحارالأنوار؛ الجامعة لِدُرر أخبار الأئمّة الأطهار. بیروت: ناشر مؤسّسة الوفاء.
30
محقّق داماد، مصطفی. (۱۳۶۸). بررسی فقهی و حقوقی خانواده و نکاح و انحلال آن. تهران: نشر علوم اسلامی.
31
مکارم شیرازی، ناصر و دیگران. (۱۳۸۰). تفسیر نمونه. تهران: دار الکتب الإسلامیّة.
32
مطهّری، مرتضی. (۱۳۹۱). زن و مسائل قضایی و سیاسی. چاپ اوّل. قم: انتشارات صدرا.
33
ـــــــــــــــ . (۱۳۸۴). نظام حقوق زن در اسلام. چاپ چهلم. قم: انتشارات صدرا.
34
موسوی خمینی(ره)، روحالله. (۱۳۸۵). تحریر الوسیله. ترجمة مؤسّسة تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره). تهران: مؤسّسة تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره).
35
ـــــــــــــــــــــــــ . (۱۳۷۸). رسالة نجاة العباد. چاپ اوّل. تهران: مؤسّسة تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره).
36
ـــــــــــــــــــــــــ . (۱۴۰۴ ق.). زبدة الأحکام. چاپ اوّل. تهران: سازمان تبلیغات اسلامی.
37
مهرپور، حسین. (۱۳۶۸). بررسی میراث زوجه در حقوق اسلام و ایران. تهران: انتشارات اطّلاعات.
38
مهریزی، مهدی. (۱۳۸۱). حدیثپژوهی. قم: دارالحدیث.
39
نوری طبرسی، حسین بن محمّدتقی. (۱۴۰۷ ق.). مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل. قم: موسّسة آلالبیت(ع).
40
وسقمی، صدیقه. (۱۳۸۷). زن و فقه اسلام. تهران: صمدیّه.
41
یوسفیان، نعمتالله و علیاصغر الهامنیا. (۱۳۷۵). احکام خانواده. تهران: حوزة نمایندگی ولیّ فقیه در سپاه.
42
ORIGINAL_ARTICLE
بررسی و نقد دیدگاههای قرآنی و حدیثی قرآنیّون اهل سنّت
پژوهش حاضر به بررسی مهمترین اندیشههای قرآنی و حدیثی جریان فکری نوظهوری موسوم به قرآنیّون میپردازد که از میان اهل سنّت برخاستند. خاستگاه آغازین این جریان شبهقارّة هند بود، سپس از رهگذر مصر به جهان عرب راه یافت. پیروان این جریان بر آن هستند که قرآن یگانه مرجع معتبر تشریع دین اسلام است. بنابراین، سنّت نبوی را به عنوان یکی از مصادر تشریع، فاقد اعتبار میدانند. در توجیه این اعتقاد، ایشان دو دلیل عمده را مطرح مینمایند: اوّل آنکه احادیث منقول از پیامبر، وحی نیستند، به دلیل اینکه پیامبر از تدوین حدیث خویش نهی کرده است ودوم اینکه این احادیث به سبب تأخیر در کتابت مورد جعل و تحریف قرار گرفته است، لذا حجّیّت ندارند. قرآنیّون از نظر مبانی فکری، تجدّدگرا و خواهان تطبیق قرآن با مقتضیّات زمان و نیز تعدیل مسائل دینی هستند. از نظر روش، آیات قرآن را با روش عقلی مبتنی بر تدبّر و اجتهاد آزاد تفسیر مینمایند و نیز تأثیرپذیری ایشان از علوم عقلی و تجربی باعث شده، حتّی حقایق غیبی و ماورایی آن را با استناد به پدیدههای طبیعی و حسّی تفسیر نمایند. همچنین این فرقه برآنند که نیازی به تفسیر قرآن نیست، چراکه تفسیر تنها در مورد مسائل مبهم و یا پیچیده صورت میگیرد، لکن قرآن کریم کتابی روشن و مبرّا از هر گونه غموض و ابهام است و تنها باید در آیات آن تدبّر نمود. لذا برای روایات و سخن مفسّران وقعی نمینهند و بیشتر استدلالهایشان مبتنی بر شبهه و مغالطه است. بنابراین، مقالة حاضر در ابتدا به معرّفی مشهورترین فرقههای قرآنیّون و بنیانگذاران آن و نیز بررسی گرایشهای فکری و عقیدتی آنان میپردازد، سپس مهمترین اندیشههای آنان را مورد بررسی و نقد قرار میدهد.
https://rjqk.atu.ac.ir/article_1294_3395c70c7b72bfd830acf3af5badb124.pdf
2015-05-22
153
179
10.22054/rjqk.2015.1294
قرآنیّون
سنّت
احادیث
تشریع
وحی
قرآن کریم.
1
ابنالجوزی، ابوالفرج عبدالرّحمن. (1404ق.). زاد المسیر فی علم التّفسیر. بیروت: المکتب الإسلامی.
2
ابنحنبل، احمد. (1414ق.). مسند أحمد بن حنبل. ط 2. بیروت: دار الفکر، ط 2.
3
ابیعمر، عثمان بن عبدالرّحمن. (1416ق.). مقدّمة ابنالصّلاح فی علوم الحدیث. بیروت: دار الکتب العلمیّة.
4
ابنکثیر، اسماعیل بن عمر. (بیتا). تفسیر القرآن العظیم. تحقیق عبدالعزیز غنیم. مصر: دار الشّعب.
5
ابنمنظور، محمّد بن مکرم. (بیتا). لسانالعرب. بیروت: دار صادر.
6
الأعظمی، محمّدمصطفی. (1409ق.). دراسات فی الحدیث النّبوی وتاریخ تدوینه. ط 2. بیروت: المکتب الإسلامی.
7
بخاری، محمّد بن اسماعیل. (1405ق.). الجامع الصحیح. بیروت: نشر عالم الکتب.
8
جصّاص، احمد بن علی. (1405ق.). أحکام القرآن. بیروت: دار احیاء التراث العربی.
9
جوادی آملی، عبدالله. (1381). تفسیر موضوعی قرآن کریم. قم: مرکز نشر اسراء.
10
الحکیم، محمّدتقی. (1979م.). الأصول العامة للفقه المقارن. قم: مؤسسة آل البیت(ع).
11
حلّی، حسن بن مطهّر. (بیتا). کشف المراد فی شرح تجرید الإعتقاد. تحصیح حسن حسنزادة آملی. قم: جامعة مدرّسین.
12
خادمحسین، الهیبخش. (1405ق.). القرآنیّون و شبهاتهم حول السّنّة. الطائف: مکتبة الصّدیق.
13
الخطیب البغدادی، أبیبکر أحمد. (1974م.). تقیید العلم. حقّقه یوسف العش. ط 2. بیروت: دار احیاء السّنّة النّبویّة.
14
خرّمشاهی، بهاءالدّین. (1364). تفسیر و تفاسیر جدید. طهران: نشر کیهان.
15
الذّهبی، محمّدحسین. (2000م.). التفسیر والمفسّرون. ج 2. القاهرة: مکتبة وهبة.
16
رشیدرضا، محمّد. (بیتا). مجلّة المنار. ش10.
17
السّبحانی، جعفر. (بیتا). العقیدة الاسلامیةعلی ضوء مدرسة أهل البیت (علیهمالسّلام). ترجمة جعفر الهادی. بیروت: الوکالة العالمیّة للتّوزیع.
18
سعد، رستم. (2008م.). الفرق والمذاهب منذ البدایات. ط 1. الدّار البیضاء.
19
سعید منصور، محمّد. (1993م.). منزلة السّنّة فی الکتاب. القاهرة: مکتبة وهبة.
20
شحرور، محمّد. 01992م.). الکتاب والقرآن؛ قرائةمعاصرة، بیروت: شرکة المطبوعات.
21
شریف رضی، محمّد بن حسین. (2004م.). نهجالبلاغه. شرح محمّد عبده. قم: انتشارات لقاء.
22
شوکانی، محمّد بن علی. (1404ق.). فتح القدیر الجامع بین فنّی الروایةوالدرایة مِن علم التّفسیر. بیروت: المکتب الإسلامی.
23
صالح، صبحی. (1428 ق.). علوم الحدیث ومصطلحه. ط 1. قم: ذوی القربی.
24
صبحی منصور، احمد. (2006 م.). القرآن و کفی. (5/ یولیو/ 2006)؛ www.ahl-alquran.com/arabic/main.
25
ـــــــــــــــــــ . (2007م.). البخاری ورشاد خلیفة؛ .www.ahl-alquran.com
26
طباطبائی، محمّدحسین. (1391ق.). المیزان فی تفسیر القرآن. بیروت: مؤسسة الأعلمی للمطبوعات.
27
طبری، جریر. (1413ق.). تاریخ الأمم و الملوک. بیروت: مؤسّسة عزّالدّین للطّباعة والنّشر.
28
الطّهرانی، آقابزرگ. (1387ق.). الذّریعة إلی تصانیف الشّیعة. ط 1. طهران: المکتبة الإسلامیّة.
29
عبدالخالق، عبدالغنی. (1413م.). حجّیّة السّنّة. ط 2. مصر: المنصورة دار الوفاء.
30
عتر، نورالدّین. (1401ق.). منهج النقد فی علوم الحدیث. ط 2. دمشق: دار الفکر.
31
فیضیان، محسن. (1389). «بیاعتباری سنّت همراه با اعتباربخشی خاص به قرآن». سایت الهیّات شیعه؛www.elahiyat_shia.ir.
32
فوزی، رفعت عبدالمطّلب. (1400ق.). توثیق السّنّة فی القرن الثّانی الهجری؛ أسسه واتّجاهاته. ط 1. مصر و القاهرة: مکتبة الخانچی.
33
کلینی، محمّد بن یعقوب. (1426ق.). الکافی، بیروت: مؤسّسة الأعلمی.
34
مجلسی، محمّدباقر. (1405ق.). بحارالأنوار. بیروت: دار احیاء التّراث العربی.
35
مزروعة، محمود محمّد. (بیتا). شبهات القرآنیین حول السّنّة النّبویّة. سایت منتدی التّوحید؛ www.eltwhed.com.
36
مطعنی، عبدالعظیم ابراهیم. (1420ق.). الشّبهات الثّلاثون. القاهرة: مکتبة وهبة.
37
منصور جوده، اسماعیل. (1416 ق.). تبصیر الأمّة بحقیقة السنّة. بیجا: بینا.
38
مؤدّب، سیّدرضا. (1386). تاریخ الحدیث. قم: انتشارات دانشگاه.
39
الهندی، احمدخان. (بیتا). تفسیر القرآن وهو الهدی والفرقان. ج 1. ترجمة محمّدتقی فخر داعی گیلانی. طهران: مطبعة آفتاب.
40
یعقوبی، احمد. (بیتا). تاریخ الیعقوبی. قم: نشر فرهنگ اهل بیت(ع).
41