نوع مقاله : علمی - ترویجی

نویسندگان

• رحمان عشریه ¹
• حسین عباسی ²
• مجتبی قاسمی ³

¹ استادیار دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم، قم، ایران

² دانش‌آموختة سطح 4 حوزة علمیه، قم، ایران

³ دانشجوی دکتری فقه و مبانی حقوق دانشگاه آزاد اسلامی قم، قم، ایران

چکیده

آنچه از قرآن و روایات اهل بیت(ع) به دست می‌آید این است که هر موجودى در عالم خود سهمى از عقل و درک و شعور دارد و با زبان خود تسبیح خدا مى‏گوید، بر همین اساس حیات اختصاص به موجودات حیوانی و نباتی نداشته و نطق و سخن گفتن هم مختص به این زبان گوشتی نیست. بنابراین استماع و شنیدن نیز نمی تواند به همین گوش عادی وظاهری اختصاص داشته باشد. هرچند در انسان‌ مراد از « قول» عبارت است از استخدام صوت یا اشاره به ضمیمه قرارداد قبلى، که فطرت انسانى ما، و اینکه حیوانى اجتماعى هستیم آن را ایجاب مى‏کند، اما آیا قول با همین معنا در تکوینیات نیز به کار رفته است؟ مفسران و اندیشمندان دینی، هر یک از منظرگاه خود، به اجمال پاسخ هایی مطرح نموده‌اند لیکن جمع بندی روشن و صریحی ارائه نشده است که در این پژوهش به بررسی آنها خواهیم پرداخت.
جستار پیش رو که به روش توصیفی ـ تحلیلی نگارش یافته است، با محوریت نقد و تطبیق نظرات سه تفسیر ارزشمند: «التبیان فی تفسیر القرآن»، نگاشته «شیخ طوسی، محمد بن حسن»، «مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن» نگاشته «طبرسی، فضل بن حسن» و «المیزان فی تفسیر القرآن» نگاشته «طباطبایی، سید محمد حسین» به بررسی مفهوم قول و نطق موجودات، پرداخته است؛ مهم ترین نتیجه حاصل از کنکاش نگارندگان این مقاله، آن بوده است که هر یک از موجودات به تناسب خلقت خویش، خداوند متعال را به زبان قال تسبیح و تحمید می‌کنند هر چند که دیگر موجودات از شنیدن آن عاجز باشند.

کلیدواژه‌ها

• تسبیح
• شعور
• مفهوم قول
• نطق موجودات

عنوان مقاله [English]

Comparative recognition of the concept of the promise and utterance of the creatures from the perspective of the commentators Relying on the interpretations of Al-Tibayan, Majmaa Al-Bayan and Al-Mizan

نویسندگان [English]

• Rahman oshriyeh ¹
• Hossein Abbasi ²
• Mojtaba Ghasemi ³

¹ Graduate School of Science and Education of the Holy Quran

² The knowledge of the four levels of the Qom Seminary

³ Ph.D. student of jurisprudence and the foundations of law at Islamic Azad University, Qom

چکیده [English]

چکیده [English] What is obtained from the Qur'an and the traditions of the Ahl al-Bayt (AS) is that every being in the universe has a share of reason and understanding and, in its own language, glorifies God, according to this, life does not belong to animal and vegetative beings And the speech and talk are not specific to this meat language. Therefore, audition and hearing can not be the same as ordinary eagerness. However, in humans, the term "promise" refers to the hiring of sound or the reference to the appendix to the previous convention, which requires our human nature and that we are a social animal, but does the promise of this meaning also apply to the evolution ? Interpreters and religious thinkers, each in their own field, have briefly provided answers, but there is no clear and explicit summary that we will examine in this study.
The following article, written in an analytical descriptive form, focuses on criticizing and adapting the views of three valuable interpretations: "Al-Tobayan al-Tafsir al-Quran", written by "Sheikh Tusi, Mohammad ibn Hasan", "Assembly of the Qur'an", "Tabaris, Fazl ibn Hasan "and" Al-Mizan fi Taqsir al-Quran ". Tabatabai, Seyyed Mohammad Hussein, has examined the concept of the promise of the creatures, the most important result of the discovery of the authors of this paper, that each of the creatures in proportion The creation of God creates the Almighty in the language of praise, even though other beings can not hear it.

کلیدواژه‌ها [English]

• Glorification
• intelligence
• the meaning of the promise
• the speech of the creatures