Author

Assistant Professor of Quranic Science University

Abstract

Variation in its various forms in the Arabic language of the Qur'an, as a linguistic tool, has created a varied structure in this heavenly text that traditional rhetorical topics alone cannot derive from its aesthetic aspects and exhibit methodical and systematically the semantic implications of this phenomenon. Therefore it is necessary to apply a fundamentally structured theory which, unlike classical rhetoric, does not attach much importance to linguistic representation, in studying this remarkable linguistic industry and unveiling the profound meanings behind it. Accordingly, this paper, relying on the context and Semantic component model in modern linguistic studies and using descriptive-analytic (causal) method, seeks to prove scientifically and practically the factors influencing the use of Variation structure as an important linguistic tool and grammatical heterogeneity in the miraculous expression of the Qur'an. Examination of the Qur'anic data shows that this phenomenon is influenced by contextual and textual as well as semantic vocabulary units by creating artistic ambiguity, interpretive, motivational (syntactic) function, compression, concealment, decorative and thematic relevance in the text. As we examine the application of this tool, especially the male form of the male on the Qur'anic propositions, it can be justified by the theory of masculine neutrality in the case of both male and female in Arabic grammar. As well as examining the application of all forms of this deception to Qur'anic propositions, it can be justified by the theory of noun neutralization if applied to several different formulas in Arabic grammar.

Keywords

منابع و مآخذ
قرآن کریم. ترجمۀ حسین انصاریان.
آزادی، پرویز. (1390). مؤلفه‌های معنایی حق در قرآن کریم. تهران: دانشگاه امام صادق(ع).
آلوسى، سیدمحمود. (1415ق.). روح المعانى. تحقیق على عبدالبارى عطیه. بیروت: دارالکتب العلمیة.
ابن‌درید، محمدبن حسن. (1988م.). جمهرةاللغة. بیروت: دار العلم للملایین.
ابن‌عاشور، محمدطاهر. (1420ق.). التحریر والتنویر. بیروت: مؤسسة التاریخ العربی.
ابن‌عقیل، بهاءالدین عبدالله. (1980م.). شرح ابن‌عقیل. تحقیق محمد محیی‌الدّین عبدالحمید. القاهره: دار مصر للطباعة.
ابن‌فارس، احمد. (1404ق.). مقاییس‌اللغة. قم: مکتب الأعلام الإسلامی.
ابن‌هشام‌انصاری، عبدالله‌بن یوسف. (1383). مغنی‌الأدیب. ترجمه و شرح غلام‌علی صفایی بوشهری. چ5. قم: قدس.
ابن‌هشام، عبدالله‌بن یوسف. (1375). مغنی‌اللبیب عن کتب الأعاریب. چ4. قم: کتابخانۀ حضرت آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی.
ابوحیان اندلسی، محمدبن‌ یوسف. (1420ق.).  البحر المحیط فى التفسیر. تحقیق صدقی ‌محمد جمیل. بیروت: دار الفکر.
ازهری، محمدبن‌ احمد. (1421ق.). تهذیب‌اللغة. بیروت: دارإحیاء التراث العربی.
الهیان، لیلا. (1391). «بررسی اهمیت بافت در پژوهش‌های ادبی». پژوهش‌های ادبی. س9.ش36 و 37. صص35ـ 49.
باطنی، محمدرضا. (1384). توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی. تهران: امیرکبیر.
بدوی، احمد احمد. (2005م.). من بلاغة القرآن. القاهره: نهضة مصر للطباعة والنشر والتوزیع.
پالمر، فرانک رابرت. (1366). نگاهی تازه به معناشناسی. ترجمۀ کورش صفوی. تهران: مرکز.
تفتازانی، سعدالدین‌بن مسعود، احمدبن محمد مغربی و بهاءالدّین سبکی. (بی‌تا). شروح التلخیص. تصحیح فرج‌الله زکی الکردی. مصر: مطبعة عیسى البابی الحلبی.
جوهری، إسماعیل‌بن حماد. (1376ق.). الصحاح تاج‌اللغة وصحاح العربیة. تحقیق احمد عبدالغفور عطار. بیروت: دارالعلم للملایین.
حملاوی، احمد. (1905م.). زهر الربیع فی المعانی والبیان والبدیع. مصر: المطبعة الأمیریه‌ـ بولاق.
داوری، نگار. (1375). «دلالت چندگانه، ابهام و ایهام در زبان و ادبیات فارسی». نامۀ فرهنگستان. ش 8. صص34ـ 54.
رازی، ابوالفتوح حسین‌بن علی. (1408ق.). روض‌الجنان و روح‌الجنان فی تفسیرالقرآن. تحقیق محمدجعفر یاحقى و محمدمهدى ناصح. مشهد: بنیاد پژوهش‌هاى اسلامى آستان قدس رضوى.
رازى، فخرالدّین محمد. (1420ق.). التفسیر الکبیر. چ3. بیروت: دارإحیاء التراث العربی.
رضایی ‌هفتادر، غلام‌عباس. (1384). «موارد خروج کلام از مقتضای ظاهر». مجلۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی. د173. پیاپی 582. صص83ـ 102.
زرکشی، بدرالدّین محمد. (1984م.). البرهان فی علوم القرآن. تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم. القاهره: دار التراث.
زمخشری، جارالله محمود. (1407ق.). الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل. چ3. بیروت: دارالکتاب العربی.
ساسانی، فرهاد. (1389). «تأثیر بافت متنی بر معنای متن». زبان‌پژوهی دانشگاه الزهراء(ع). س2. ش3. صص109ـ 124.
سکاکی، یوسف‌بن أبی‌بکر. (1407ق.). مفتاح‌العلوم. چ2. تعلیق نعیم زرزور. بیروت: دار الکتب العلمیة.
سیبویه، عمرو بن عثمان. (1408ق.). الکتاب. تحقیق عبدالسلام محمد هارون. القاهره: مکتبه الخانجی.
سیوطی، جلال‌الدّین. (1426ق.). الإتقان فی علوم القرآن. تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم. الریاض: وزارة الشؤون الإسلامیة والدعوة والإرشاد المملکة العربیة السعودیة.
ــــــــــــــــــــــــ . (1404ق.). الدر المنثور فى تفسیر المأثور. قم: کتابخانۀ آیت‌الله مرعشى نجفى.
شاذلی، سیدقطب. (1412ق.). فى ظلال القرآن. چ17. القاهره: دار الشروق.
صاحب، اسماعیل‌بن‌عباد. (1414ق.). المحیط فی اللغة. تحقیق محمدحسن آل‌یاسین. بیروت: عالم‌الکتب.
صفوی، کورش. (1385). آشنایی با معنی‌شناسی. تهران: پژواک کیوان.
ـــــــــــــــــــ . (1395). درآمدی بر معناشناسی. چ6. تهران: سورۀ مهر.
طباطبایی، سید محمدحسین. (1374). المیزان فی تفسیر القرآن. ترجمۀ سیدمحمدباقر موسوی همدانی. چ5. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیه.
فراهیدی، خلیل‌بن احمد. (1409ق.). العین. چ2. قم: هجرت.
فیض‌کاشانی، ملامحسن. (1415ق.). تفسیرالصافی. تحقیق حسین اعلمی. چ2. تهران: الصدر.
قرطبی، محمدبن احمد. (1364). الجامع لأحکام القرآن. تهران: ناصرخسرو.
کرمانی، سعید. (1391). معنی‌شناسی عقل در قرآن کریم با تکیه بر نظریۀ حوزه‌های معنایی. تهران: دانشگاه امام صادق(ع).
گیررتس، دیرک. (1393). نظریه‌های معناشناسی واژگانی. ترجمۀ کورش صفوی. تهران: علمی.
مصطفی، ابراهیم، احمد الزیات، حامد عبدالقادر و محمد النجار. (2004م.). المعجم الوسیط. چ4. مصر: مکتبة الشروق الدولیة.
مطلوب، احمد. (2006م.). المصطلحات البلاغیة وتطورها. بیروت: الدار العربیة للموسوعات.
مکارم‌ شیرازی، ناصر و دیگران. (1421ق.). تفسیر نمونه. چ19. تهران: دارالکتب الإسلامیة.