منابع و مآخذ
قرآن کریم. ترجمۀ حسین انصاریان.
آزادی، پرویز. (1390). مؤلفه‌های معنایی حق در قرآن کریم. تهران: دانشگاه امام صادق(ع).
آلوسى، سیدمحمود. (1415ق.). روح المعانى. تحقیق على عبدالبارى عطیه. بیروت: دارالکتب العلمیة.
ابن‌درید، محمدبن حسن. (1988م.). جمهرةاللغة. بیروت: دار العلم للملایین.
ابن‌عاشور، محمدطاهر. (1420ق.). التحریر والتنویر. بیروت: مؤسسة التاریخ العربی.
ابن‌عقیل، بهاءالدین عبدالله. (1980م.). شرح ابن‌عقیل. تحقیق محمد محیی‌الدّین عبدالحمید. القاهره: دار مصر للطباعة.
ابن‌فارس، احمد. (1404ق.). مقاییس‌اللغة. قم: مکتب الأعلام الإسلامی.
ابن‌هشام‌انصاری، عبدالله‌بن یوسف. (1383). مغنی‌الأدیب. ترجمه و شرح غلام‌علی صفایی بوشهری. چ5. قم: قدس.
ابن‌هشام، عبدالله‌بن یوسف. (1375). مغنی‌اللبیب عن کتب الأعاریب. چ4. قم: کتابخانۀ حضرت آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی.
ابوحیان اندلسی، محمدبن یوسف. (1420ق.). البحر المحیط فى التفسیر. تحقیق صدقی محمد جمیل. بیروت: دار الفکر.
ازهری، محمدبن احمد. (1421ق.). تهذیب‌اللغة. بیروت: دارإحیاء التراث العربی.
الهیان، لیلا. (1391). «بررسی اهمیت بافت در پژوهش‌های ادبی». پژوهش‌های ادبی. س9.ش36 و 37. صص35ـ 49.
باطنی، محمدرضا. (1384). توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی. تهران: امیرکبیر.
بدوی، احمد احمد. (2005م.). من بلاغة القرآن. القاهره: نهضة مصر للطباعة والنشر والتوزیع.
پالمر، فرانک رابرت. (1366). نگاهی تازه به معناشناسی. ترجمۀ کورش صفوی. تهران: مرکز.
تفتازانی، سعدالدین‌بن مسعود، احمدبن محمد مغربی و بهاءالدّین سبکی. (بی‌تا). شروح التلخیص. تصحیح فرج‌الله زکی الکردی. مصر: مطبعة عیسى البابی الحلبی.
جوهری، إسماعیل‌بن حماد. (1376ق.). الصحاح تاج‌اللغة وصحاح العربیة. تحقیق احمد عبدالغفور عطار. بیروت: دارالعلم للملایین.
حملاوی، احمد. (1905م.). زهر الربیع فی المعانی والبیان والبدیع. مصر: المطبعة الأمیریه‌ـ بولاق.
داوری، نگار. (1375). «دلالت چندگانه، ابهام و ایهام در زبان و ادبیات فارسی». نامۀ فرهنگستان. ش 8. صص34ـ 54.
رازی، ابوالفتوح حسین‌بن علی. (1408ق.). روض‌الجنان و روح‌الجنان فی تفسیرالقرآن. تحقیق محمدجعفر یاحقى و محمدمهدى ناصح. مشهد: بنیاد پژوهش‌هاى اسلامى آستان قدس رضوى.
رازى، فخرالدّین محمد. (1420ق.). التفسیر الکبیر. چ3. بیروت: دارإحیاء التراث العربی.
رضایی هفتادر، غلام‌عباس. (1384). «موارد خروج کلام از مقتضای ظاهر». مجلۀ دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی. د173. پیاپی 582. صص83ـ 102.
زرکشی، بدرالدّین محمد. (1984م.). البرهان فی علوم القرآن. تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم. القاهره: دار التراث.
زمخشری، جارالله محمود. (1407ق.). الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل. چ3. بیروت: دارالکتاب العربی.
ساسانی، فرهاد. (1389). «تأثیر بافت متنی بر معنای متن». زبان‌پژوهی دانشگاه الزهراء(ع). س2. ش3. صص109ـ 124.
سکاکی، یوسف‌بن أبی‌بکر. (1407ق.). مفتاح‌العلوم. چ2. تعلیق نعیم زرزور. بیروت: دار الکتب العلمیة.
سیبویه، عمرو بن عثمان. (1408ق.). الکتاب. تحقیق عبدالسلام محمد هارون. القاهره: مکتبه الخانجی.
سیوطی، جلال‌الدّین. (1426ق.). الإتقان فی علوم القرآن. تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم. الریاض: وزارة الشؤون الإسلامیة والدعوة والإرشاد المملکة العربیة السعودیة.
ــــــــــــــــــــــــ . (1404ق.). الدر المنثور فى تفسیر المأثور. قم: کتابخانۀ آیت‌الله مرعشى نجفى.
شاذلی، سیدقطب. (1412ق.). فى ظلال القرآن. چ17. القاهره: دار الشروق.
صاحب، اسماعیل‌بن‌عباد. (1414ق.). المحیط فی اللغة. تحقیق محمدحسن آل‌یاسین. بیروت: عالم‌الکتب.
صفوی، کورش. (1385). آشنایی با معنی‌شناسی. تهران: پژواک کیوان.
ـــــــــــــــــــ . (1395). درآمدی بر معناشناسی. چ6. تهران: سورۀ مهر.
طباطبایی، سید محمدحسین. (1374). المیزان فی تفسیر القرآن. ترجمۀ سیدمحمدباقر موسوی همدانی. چ5. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیه.
فراهیدی، خلیل‌بن احمد. (1409ق.). العین. چ2. قم: هجرت.
فیض‌کاشانی، ملامحسن. (1415ق.). تفسیرالصافی. تحقیق حسین اعلمی. چ2. تهران: الصدر.
قرطبی، محمدبن احمد. (1364). الجامع لأحکام القرآن. تهران: ناصرخسرو.
کرمانی، سعید. (1391). معنی‌شناسی عقل در قرآن کریم با تکیه بر نظریۀ حوزه‌های معنایی. تهران: دانشگاه امام صادق(ع).
گیررتس، دیرک. (1393). نظریه‌های معناشناسی واژگانی. ترجمۀ کورش صفوی. تهران: علمی.
مصطفی، ابراهیم، احمد الزیات، حامد عبدالقادر و محمد النجار. (2004م.). المعجم الوسیط. چ4. مصر: مکتبة الشروق الدولیة.
مطلوب، احمد. (2006م.). المصطلحات البلاغیة وتطورها. بیروت: الدار العربیة للموسوعات.
مکارم شیرازی، ناصر و دیگران. (1421ق.). تفسیر نمونه. چ19. تهران: دارالکتب الإسلامیة.
)