Document Type : علمی - ترویجی

Authors

M.A. Student in Quranic Sciences and Hadith, the University of Qom, Paradais of Share Ray, IRAN.

Abstract

Exterminating retribution to the penalty that is said to destroy the rebellious nations when no means of awakening is effective. This study uses an Analytical method to examine exterminating divine retribution in the Qur’an. Findings show that ancient people, according to Qur’an, such as Ad, Thamud, and Lut were struck by this form of retribution for committing crimes and oppression, wasting divine gifts and idolatry, committing sins, denying of divine signs and prophets, misbehaving in trade, blocking the prophets’ attempts at calling people to religion, confronting with Divine religion, and distracting people from faith and embracing prophets. For avoiding this fate, one should adopt piety, practice repentance and apology, and abandon idolatry and inappropriate acts and engage in good deeds and be cognizant of divine gifts and be grateful, therefore. Any person who become afflicted with such sins and such sins become prevalent among them in a way that they do not repent of them, they will be definitely doomed to exterminating retribution. The presence of the Holy Prophet (PBUH), and his constant apology had prevented this punishment in his followers. Allameh believes that exterminating retribution comes to Muslim when they leave forgiveness. In verse 33 of Surah Al-Anfal, there are also signs of the Prophet and his begging for forgiveness which prevented the punishment for Nation of Islam, on the contrary, according to verse 34, they deserve to suffer. He maintains that verses 32 and 33 of the Anfal were not revealed at the same time. And verse 32 and verse 33 refer to the punishment of desperation and the death, respectively.

Keywords

قرآن کریم.
ابن‌منظور، محمدبن مکرم. (1414ق.). لسان‌العرب. بیروت: دار صادر.
بحرانی، هاشم. (1416ق.). البرهان فی تفسیر القرآن. تهران: بنیاد بعثت.
بلخی، مقاتل‌بن سلیمان. (1379). الأشباه و النظائر فی القرآن الکریم. ترجمة محمد روحانی و محمد علوی مقدم. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
جوادی‌آملی، عبدالله. (1393). تفسیر تسنیم. قم: اسراء.
جوهری، اسماعیل‌بن حماد. (1376ق.). الصحاح. تحقیق احمد عبدالغفور عطار. بیروت: دارالعلم للملایین.
راغب اصفهانی، حسین. (1412ق.). المفردات فی غریب القرآن. تحقیق: صفوان عدنان داودی. بیروت: دارالعلم الدار الشامیة.
روحانی، محمود. (1368). معجم الإحصائی لألفاظ القرآن الکریم. چ 1. مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی.
زمخشری، جارالله محمود. (1407ق.). کشاف عن حقائق غوامض التنزیل. بیروت: دارالکتاب العربی.
سامرائی، فاضل صالح. (1428ق.). معانی الأبنیه فی العربیه. ط 2. بی‌جا: دار عماد.
سیوطی، جلال‌الدین. (1404ق.). الدر المنثور فی تفسیرالمأثور. قم: کتابخانه آیت‌الله مرعشی نجفی.
صدرای شیرازی، محمدبن ابراهیم. (1366). تفسیر القرآن الکریم. تحقیق محمدخواجوی. چ 2. قم: بیدار.
طباطبائی، سیدمحمدحسین. (1417ق.). المیزان فی تفسیر القرآن. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعة مدرسین حوزة علمیه.
طباطبائی امین، طاهره‌سادات و حسین افسردیر. (1393). «جایگاه مطاعات جغرافیایی در آراء تفسیری علامه طباطبائی(ره)». سراج منیر. د 5. ش 16. صص35ـ66.
طبرسی، فضل‌بن حسن. (1372). مجمع البیان فی تفسیر القرآن. تهران: ناصر خسرو.
طبری، ابوجعفر محمد. (1412ق.). جامع البیان فی تفسیر القرآن. بیروت: دارالمعرفة.
طریحی، فخرالدین. (1375). مجمع البحرین. تحقیق احمد حسینی. تهران: کتابفروشی مرتضوی.
فراهیدی، خلیل‌بن‌ احمد. (1410ق.). کتاب العین. چ 2. قم: انتشارات هجرت.
فیض کاشانی، ملامحسن. (1415ق.). تفسیر الصافی. تحقیق: حسین اعلمی. تهران: انتشارات الصدر.
قرشی، علی‌اکبر. (1371). قاموس قرآن. تهران: دارالکتب الإسلامیة.
ـــــــــــــــــــ . (1377). تفسیر احسن الحدیث. تهران: بنیاد بعثت.
عروسی حویزی، عبدعلی. (1415ق.). نور الثقلین. قم: انتشارات اسماعیلیان.
مدرسی، محمدتقی. (1419ق.). من هدی القرآن. تهران: دارمحبی الحسین.
مصطفوی، حسن. (1368). التحقیق فی کلمات القرآن الکریم. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
مکارم شیرازی، ناصر و دیگران. (1374). تفسیر نمونه. چ1. تهران: دارالکتب الإسلامیة