منابع و مآخذ
قرآن
ابن‌بابویه (صدوق)، محمدبن علی. (1403ق.). الخصال. ترجمة محمدباقرکمره‌ای. تهران: نشر کتابچی.
ابن‌عاشور، محمد طاهر. (بی‌تا). تفسیر التحریر والتنویر. بیروت: مؤسسة التاریخ العربی.
ابن‌فارس، احمد. (1404ق.). معجم مقاییس اللغة. به کوشش عبدالسلام محمد. قم: دفتر تبلیغات.
ابن‌منظور، محمدبن مکرم. (1405ق.). لسان العرب. بیروت: دار صادر.
ابوالسعود، محمدبن محمد. (بی‌تا). تفسیر ابوالسعود. بیروت: دار احیاء التراث العربی.
اسمعیلی صدرآبادی، مهدی، محمدحسین برومند و امیر جودوی. (1396). «خطوط ارتباطی سورة بقره». تحقیقات علوم قرآن و حدیث. د14. ش3. پیاپی 35. صص1ـ31.
ایازی، محمدعلی. (1414ق.). المفسرون منهجهم و حیاتهم. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
بحرانی، سیدهاشم. (1416ق.). البرهان فی تفسیر القرآن. تهران: بنیاد بعثت.
بستانی، محمود. (1380). التفسیرالبنائی للقرآن الکریم. مشهد: نشر آستان قدس رضوی.
بقاعی، ابراهیم‌بن عمر (برهان‌الدّین). (1415ق.). نظم الدرر فی تناسب الآیات و السور. به کوشش غالب المهدی. بیروت: دارالکتب العلمیة.
بلاغی نجفی، محمدجواد. (1420ق.). آلاء الرحمن فی تفسیر القرآن. قم: بنیاد بعثت.
بی‌آزار شیرازی، عبدالکریم. (1376). قرآن ناطق. قم: فرهنگ اسلامی.
پاکتچی، احمد. (1391). روش تحقیق با تکیه بر علوم قرآن و حدیث. تهران: دانشگاه امام صادق(ع).
ثعلبی نیشابوری، احمدبن ابراهیم. (1422ق.). الکشف و البیان عن تفسیر القرآن. بیروت: دار احیاء التراث العربی.
جوادی آملی، عبدالله. (1393). تفسیر تسنیم. قم: انتشارات اسراء.
حجازی، محمدمحمود. (1390). الوحدةالموضوعیةفی القرآن. بی‌جا: دارالکتب الحدیثة.
حوّی، سعید. (بی‌تا). الأساس فی التفسیر. قاهره: دار السلام.
خامه‌گر، محمد. (1382). ساختار هندسی سوره‌های قرآن. تهران: نشر بین‌الملل.
دیونبدى، محمودحسن. (1370). تفسیر کابلى. ترجمة جمعى از علما افغانستان. 5 ج. چ 4. تهران: نشر احسان.
رشیدرضا، محمد. (بی‌تا). تفسیرالمنار. بیروت: دارالمعرفة.
زحیلی، وهبة‌بن مصطفی. (1418ق.). التفسیر المنیر فی العقیدةو الشریعةو المنهج. بیروت: دارالفکر المعاصر.
زرکشی، بدرالدّین. (1415ق.). البرهان فی علوم القرآن. به کوشش یوسف عبدالرحمن مرعشلی. بیروت: دار المعرفة.
سیوطی، جلال‌الّدین. (1404ق.). الدر المنثور فی التفسیر بالمأثور. قم: کتابخانة آیت‌الله مرعشی نجفی.
شاذلی، سید‌بن قطب. (1412ق.). فی ظلال القرآن. قاهره: دارالشروق.
شحاته، عبدالله. (1998م.). اهداف کل سورة و مقاصدها فی القرآن. قاهره: الهیات المصریة العامة للکتاب.
طباطبائی، سیدمحمدحسین. (1417ق.). المیزان فی تفسیر القرآن. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعة مدرسین حوزة علمیه.
طبری، محمدبن جریر. (بی‌تا). جامع البیان. بیروت: دار المعرفة.
طنطاوی، سید محمد. (بی‌تا). التفسیر الوسیط للقرآن الکریم. بی‌جا: بی‌نا.
طوسی، محمدبن حسن. (1413ق.). التبیان فی تفسیر القرآن. قم: جامعة مدرسین حوزة علمیه.
طیب، عبدالحسین. (1412ق.). أطیب البیان فی تفسیر القرآن. بی‌جا. بی‌نا.
فراهیدی، خلیل‌بن احمد. (1410ق.). العین. قم: انتشارات اسوه.
فقهی‌زاده، عبدالهادی. (1374). پژوهشی در نظم قرآن. تهران: انتشارات جهاد دانشگاهی.
فیض کاشانی، ملامحسن. (1415ق.). الصافی فی تفسیر القرآن. تهران: انتشارات الصدر.
معرفت، محمّدهادی. (1378). علوم قرآنی. قم: مؤسسة التمهید.
مغنیه، محمدجواد. (1400ق.). تفسیر کاشف. ترجمة موسی دانش. قم: بوستان کتاب.
کاشانی، فتح‌الله‌بن شکرالله. (بی‌تا). منهج الصادقین فی إلزام المخالفین. تهران: کتابفروشی اسلامیه.
میبدی، رشیدالدین. (481ق.)کشف الأسرار و عدة الأبرار. بی‌جا: بی‌نا.
ملاحویش، عمر. (1329ق.). تطورات دراسات اعجاز القرآن. بغداد: بی‌نا.
میرزا خسروانی، علیرضا. (1390). تفسیر خسروی. تحقیق محمدباقر بهبودی. تهران: انتشارات اسلامیه.
نکونام، جعفر. (1380). درآمدی بر تاریخ‌گذاری قرآن. تهران: هستی‌نما.
همامی، عباس. (1375). چهرة زیبای قرآن، پژوهشی پیرامون تناسب آیات. تهران: انتشارات بصائر.
)