قرآن کریم.
ابن‌عربی، محمدبن‌علی. (1422ق.). تفسیر ابن‌عربی (تأویلات عبدالرزاق). چ 1. لبنان ـ بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
ایروانی، جواد و سید ابوالقاسم حسینی زیدی. (1392). «اعجاز قرآن در سنت‌های اجتماعی». قرآن و علم. س 7. ش 13. صص 71ـ96.
بابایی، علی‌اکبر و دیگران. (1379). روش‌شناسی تفسیر قرآن. تهران: سمت.
بادکوبه هزاوه، احمد و یونس دهقانی فارسانی. (1387). «نقش میثاق اجتماعی در تحول آرای تفسیری: بررسی موردی ترکیب "صبغة الله"». مقالات و بررسی‌ها. ش 88. صص 11ـ30.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ . (1387). «تحلیل آرای مفسران در تفسیر آیة Pإِنَّ اللَّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّی یُغَیِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْO بر اساس مفهوم میثاق اجتماعی در ادوار تاریخی». تحقیقات علوم قرآن و حدیث. ش 10. صص 5ـ18.
بیضاوی، عبدالله‌بن عمر. (1418ق.). أنوار التنزیل و أسرار التأویل (تفسیر البیضاوی). چ 1. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
جوهری، اسماعیل‌بن حماد. (1376). الصحاح. تحقیق احمد عبدالغفور عطار. چ 3. بیروت: دار العلم للملایین.
دهخدا، علی‌اکبر. (1373). لغت‌نامة دهخدا. تهران: مؤسسة لغت‌نامة دهخدا.
راد، علی و محمد خطیبی. (1394). «ادلة ادبی دلالت فراسیاقی قرآن». پژوهش‌های ادبی‌ـ قرآنی. س 3. ش 4. صص 7ـ26.
راغب اصفهانی، حسین‌بن محمد. (1369). ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن با تفسیر لغوی و ادبی قرآن. ترجمة غلامرضا خسروی حسینی. چ 1. تهران: مرتضوی.
رشیدرضا، محمد. (1414ق.). تفسیر القرآن الحکیم الشهیر بتفسیر المنار. چ 1. لبنان ـ بیروت: دار المعرفة.
زمخشری، جارالله محمود. (1407ق.). الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل و عیون الأقاویل فی وجوه التأویل. چ 3. لبنان ـ بیروت: دار الکتاب العربی.
سبحانی‌نیا، محمدتقی. (1388). «نظریة تغییر و تأثیر آن در زمینه‌سازی ظهور». مشرق موعود. س3. ش 11. صص 13ـ30.
شوکانی، محمد. (1414ق.). فتح القدیر. چ . سوریه ـ دمشق: دار ابن‌کثیر.
صادقی تهرانی، محمد. (1419ق.). البلاغ فی تفسیر القرآن بالقرآن. چ 1. قم: مکتبة محمد الصادقی الطهران.
صدر، محمدباقر. (1381). سنت‌های تاریخ در قرآن. ترجمة جمال‌الدّین موسوی اصفهانی. چ 3. تهران: تفاهم.
طباطبائی، سید محمدحسین. (1374). ترجمة تفسیر المیزان. قم: جامعة مدرسین حوزة علمیة قم.
طبرانی، سلیمانبن احمد. (2008م.). التفسیر الکبیر: تفسیر القرآن العظیم. چ 1. اردن ـ اربد: دار الکتاب الثقافی.
طبرسی، فضل‌بن حسن. (1372). مجمع البیان فی تفسیر القرآن. چ 3. تهران: ناصرخسرو.
طوسی، محمدبن حسن. (بی‌تا). التبیان فی تفسیر القرآن. چ . لبنان ـ بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
شاذلی، سید قطب. (1425ق.). فی ظلال القرآن. چ 35. لبنان ـ بیروت: دار الشروق.
قمی مشهدی، محمدبن محمدرضا. (1368). تفسیر کنز الدقائق و بحر الغرائب. چ 1. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ـ سازمان چاپ و انتشارات.
مرادخانی تهرانی، احمد. (1394). سنت‌های اجتماعی الهی در قرآن. چ 3. قم: مرکز بین‌المللی ترجمه و نشر المصطفی.
مصباح یزدی، محمدتقی. (1379). جامعه و تاریخ از دیدگاه قرآن. چ 4. تهران: مرکز چاپ و نشر سازمان تبلیغات اسلامی.
مطهری، مرتضی. (1390). مجموعة آثار. ج 2. تهران: صدرا.
مظفر، محمدرضا. (1388). المنطق. قم: اسماعیلیان.
معرفت، محمدهادی. (1392). تاریخ قرآن. چ 14. تهران: سمت.
ـــــــــــــــــــــــــ . (1415ق.). التمهید فی علوم القرآن. قم: مؤسسة النشر الإسلامی.
معلوف، لوئیس. (1382). المنجد فی اللغة. چ 1. قم: موسسة انتشارات دار العلم.
مغنیه، محمدجواد. (1378). تفسیر کاشف. ترجمة موسی دانش. قم: بوستان کتاب قم (انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزة علمیة قم).
مکارم شیرازی، ناصر و دیگران. (1371). تفسیر نمونه. چ 10. تهران: دار الکتب الإسلامیة.
نفیسی، شادی. (1393). «تفسیر اجتماعی قرآن، چالش تعریف و ویژگی‌ها». پژوهشنامة تفسیر و زبان قرآن. س 4. ش93. صص 44ـ64.
نقی‌پورفر، ولی‌الله و رضا حاج‌خلیلی. (1390). «گونه‌شناسی کارکرد سیاق در رفع ابهام از ظاهر آیات». کتاب قیم. س 1. ش 2. صص 99ـ123.
نکونام، جعفر. (1378). «روش تفسیر ظاهر قرآن». مطالعات تاریخی قرآن و حدیث. ش 19. صص 44ـ61.
نیک‌گهر، عبدالحسین. (1387). مبانی جامعه‌شناسی. چ 2. تهران: فرهنگ معاصر.
واعظ‌زاده خراسانی، محمد. (1388). المعجم فی فقه لغة القرآن و سرّ بلاغته. چ 2. مشهد: آستان قدس رضوی، بنیاد پژوهش‌های اسلامی.
وبر، ماکس. (1371). مفاهیم اساسی جامعه‌شناسی. ترجمة احمد صدارتی. چ 3. تهران: نشر مرکز.
)