سید حسین حسینی بجدنی؛ مهدی مهریزی طرقی؛ سید محمد باقر حجتی
چکیده
انسان به سبب دارابودن صفات وویژگی‌های خاص ذاتی کانون توجه خردورزان بوده و هر اندیشمندی باتوجه به بینش خود شناخت انسان را مورد واکاوی قرار داده است؛ ازسویی پی بردن به نعمت‌های خلق شده متقن‌ترین راه برای شناخت خالق هستی است و با شناخت خالق، ماهیت انسان تبیین می‌گرددکه خود سبب شکرگزاری، تذکر انسان، رهایی ازغفلت و سرانجام راه گشای ...
بیشتر
انسان به سبب دارابودن صفات وویژگی‌های خاص ذاتی کانون توجه خردورزان بوده و هر اندیشمندی باتوجه به بینش خود شناخت انسان را مورد واکاوی قرار داده است؛ ازسویی پی بردن به نعمت‌های خلق شده متقن‌ترین راه برای شناخت خالق هستی است و با شناخت خالق، ماهیت انسان تبیین می‌گرددکه خود سبب شکرگزاری، تذکر انسان، رهایی ازغفلت و سرانجام راه گشای سعادت دنیا وآخرت خواهد شد. این مسئله ضرورت بحث پیرامون انسان ونعمت‌های الهی را مبرهن می‌نماید. سوره مبارکه «الرحمن» به‌طور ویژه بر نعمت‌های الهی تأکید داشته وآلاء خداوند را به دو دسته دنیوی و اخروی تقسیم نموده که ازجمله نعمت‌های دنیوی می‌توان به نعمت اعطای قرآن کریم وزمینه‌سازی تعلیم و تعلم، خلقت خورشید و ماه و تجلی نظام بر آنها، آفرینش گیاهان ومحصولات آنها، توجه به ماهیت و چگونگی خلقت انسان، قرار‌دادن فصول سال و بهره‌گیری از فصل‌ها، بهره‌گیری ازدریاها ومحصولات دریایی، فناپذیری ممکن الوجود و فناناپذیری واجب الوجود و... اشاره نمود. حسابرسی، نعمت فروپاشی نظام دنیا وربوبیت مطلق خداوند، محیاشدن شرایط برپایی قیامت، برقراری عدالت واجرای قانون عدل الهی برگناهکاران، ایجاددوبهشت واعطاهای الهی برموحدین، زندگی پایدار و جاویدانه، دیگرنعمت‌های بهشتی اعم از باغ‌ها، چشمه‌ها، میوه‌ها، همسران زیبا و با وفا، حوریان بهشتی را ازجمله نعمت‌های اخروی قلمداد کرد؛ لذا نوشتار حاضر می‌کوشد با رویکردی تحلیلی ـ توصیفی به انسان ونعمت‌های الهی ازدیدگاه قرآن باتأکید برآیات سوره الرحمن بپردازد.
