نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم

2 استادگروه آموزشی علوم قرآن و حدیث، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

چکیده

مشتقات (کَتْب) از پر بسامدترین واژگانِ قرآن، عهد عتیق و عهد جدید است. این ماده در غالب شاخه­های زبان­های سامی با کمترین اختلاف در ساختار و معنا به کار رفته است. حوزه­ی معنایی ماده­ی کتب در فرایند زمان توسعه یافته و در زبان عربی علاوه بر حفظ معنای اولی، معنای جدیدی به خود گرفته که در هیچ یک از دیگر شاخه­­های زبان سامی وجود ندارد. مهمترین مشتق این ماده، واژه­ی «کتاب» به معنای مصطلح است که در زبان­های سامی رایج و پر کاربرد و در متون مقدس از واژگان محوری و کلیدی است. این پژوهش با روش تاریخی­ تطبیقی­ - تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه­ای ابتدا به تبار­شناسی و تحلیل ماده­ی «کَتْب» در مهمترین شاخه­های زبان سامی پرداخته و سپس کارکردهای متعدد مشتقات این ماده را در قرآن و عهدین بررسی و وجوه اشتراک و افتراق را مشخص کرده­است. «کَتْب»  به معنای «نوشتن» از معانی اصلی این ماده در تمامی شاخه­های زبان سامی است که در قرآن و عهدین متبلور یافته است و اوج آن نسبت دادن نوشتن به خداوند با محوریت شریعت و قوانین الهی در هر سه دین ابراهیمی است. کتابت با شواهد عهدینی ابتدا با تراشیدن روی سنگ، لوح و چوب و سپس به نوشتن با مرکب روی طومار و کاغذ، توسعه یافته­است.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Genealogy of the Root of "Katb" (ک ت ب) in Semitic Languages, with an Analysis of its Meaning in the Qur'an and the Bible

نویسندگان [English]

  • mohammadali hemati 1
  • Mohammad Kazem Shaker 2

1 Assistant Professor, Quranic Sciences and Education University, Tehran, Iran

2 Professor of the Teaching Department of Qur'anic and Hadith Sciences, Allameh Tabatabai University, Tehran, Iran

چکیده [English]

Derivatives (katb)(ک ت ب) are among the most frequent words in the Qur'an, the Old Testament and the New Testament. This root is used in most branches of Semitic languages with the least difference in structure and meaning.The semantic domain of the (katb)(ک ت ب) has developed over time and in Arabic, in addition to preserving the original meaning, has taken on a new meaning that does not exist in any of the other branches of the Semitic language.The most important derivative of this root is the word "ketāb"(( کتاب in the common sense, which is common and widely used in Semitic languages and is a key word in sacred texts. This research with the historical-comparative-analytical method and the use of library resources first deals with genealogy and analysis of the roots of "katb"(ک ت ب) in the most important branches of the Semitic language and then examines the various functions of its derivatives in the Qur'an and the Bible and has identified the commonalities and differences. "katb"(ک ت ب) means "writing" is one of the main meanings of this root in all branches of the Semitic language, which is crystallized in the Qur'an and the Bible, and culminates in attributing writing to God with the focus on divine law in all three Abrahamic religions.Writing with Biblical evidence was developed first by engraving on stone, tablet, and wood, and then by writing in ink on scrolls and paper.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Katb
  • Writing
  • The Bible
  • Semitic Languages
منابع                                       
قرآن کریم.
عهد عتیق. (1393). جلد اول. کتاب­های شریعت. یا. تورات براساس کتاب مقدس اورشلیم. ترجمه پیروز سیار. تهران: هرمس.
عهد عتیق. (1397). جلد دوم؛ کتاب­های تاریخ براساس کتاب مقدس اورشلیم. ترجمه: پیروز سیار. تهران. نشر نی.
عهد جدید.  بر اساس کتاب مقدس اورشلیم. (1387). ترجمه پیروز سیار. تهران: نشر نی.
آریان­پور، کاشانی. منوچهر. (1384). فرهنگ ریشه­های هندواروپایی زبان فارسی. چاپ اول. اصفهان: جهاد دانشگاهی دانشگاه اصفهان.
ابن ابى حاتم. عبدالرحمن بن محمد. (1419). تفسیر القرآن العظیم. تحقیق اسعد محمد الطیب. عربستان سعودى: مکتبة نزار مصطفى الباز.
ابن درید، محمد بن الحسن. (1987).. جمهره اللغه. بیروت: دار­العلم للملایین.
ابن فارس، احمد. (1399). معجم مقاییس­اللغه. بیروت: دار­الفکر.
الذبیانی، النابغه. (1422). دیوان. بیروت: دار و مکتبه الهلال.
الطحلاوی. جوده محمود.(1932)  تاریخ اللغات السامیه. مصر: الطلبه.
بغوى، حسین بن مسعود.(1420). معالم التنزیل فی تقسیر القرآن. تحقیق: عبدالرزاق المهدى. بیروت: داراحیاء التراث العربی.
بیضاوى، عبدالله بن عمر. (1418). أنوار التنزیل و أسرار التأویل. بیروت: دار احیاء التراث العربى.
تفلیسى، حبیش بن ابراهیم. (1340). وجوه قرآن. تهران: انتشارات حکمت.
جفرى آرتور. (1386). واژه هاى دخیل در قرآن‏. مترجم: فریدون بدره‏اى. تهران: انتشارات توس.
خرنق بنت بدر. (1990). دیوان شعر. شرح:یسری عبد الغنی عبدالله. بیروت: دارالکتب العلمیه.
دهخد، علی اکبر. (1377). لغت نامه دهخدا. تهران: مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.
رازى، ابوالفتوح. حسین بن على(1408). روض الجنان و روح الجنان فى تفسیرالقرآن. تحقیق: دکتر محمد جعفر یاحقى- دکتر محمد مهدى ناصح. مشهد: بنیاد پژوهش­هاى اسلامى آستان قدس رضوى.
راغب اصفهانى، حسین (1412). مفردات الفاظ القرآن. دمشق: دار القلم.
سباتینو موسکاتی و دیگران. (1414). مدخل الی اللغات السامیه المقارن. ترجمه مهدی المحزونی و عبد الجبار المطبی.  بیروت: عالم الکتب.
طباطبایى، سید محمدحسین. (1417). المیزان فى تفسیر القرآن. قم: دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ مدرسین حوزه علمیه قم.
طبرسى، فضل بن حسن. (1373). مجمع البیان لعلوم القرآن. تهران: انتشارات ناصر خسرو.
طبرى، ابو جعفر محمد بن جریر.(1412). جامع البیان فى تفسیر القرآن. بیروت: دار المعرفه.
عبیدبن الأبرص. (1414ق). دیوان الشعر. شرح: اشرف احمد عدره. الطبعه الاولی. بیروت: دار الکتاب العربی.
عنتره بن شداد. (1412). دیوان شعر. شرح خطیب تبریزی. بیروت: دارالکتاب العربی.
فراهیدى، خلیل بن أحمد. (1409). کتاب العین.‏ قم: نشر هجرت.
فهمی حجازی، محمود (1379). در آمدی تاریخی-تطبیقی در پرتو فرهنگ و زبان­های سامی. ترجمه سید حسین سیدی. تهران: انتشارات آستان قدس رضوی و سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه­ها.
فیروزآبادى، محمدبن یعقوب. (1412). بصائر ذوى التمیینه فى لطائف الکتاب العزیز. القاهره: المجلس الأعلى للشئون الإسلامیه – لجنة إحیاء التراث الإسلامی.
فیض کاشانی، ملامحسن (1415). تفسیر الصافی. تهران: انتشارات الصدر.
فیومى، أحمد بن محمد. (1414). المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر. قم: موسسه دار الهجره.
قرشى بنایى، على اکبر. (1412). قاموس قرآن.  تهران: دار الکتب الاسلامیه.
قرطبى، محمد بن احمد. (1364). الجامع لأحکام القرآن. تهران: انتشارات ناصر خسرو.
گل محمدی، احمد. (1382) «اسراییل: جامعه­ای چند پاره نگاهی به شکاف سفاردی اشکنازی». فصلنامه­ مطالعات منطقه­ای. تهران: سال82.  شماره  16. پاییز. صص 49-72.
مصطفوى، حسن. (1368). التحقیق فی کلمات القرآن الکریم. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
مکارم شیرازی. ناصر و همکاران. (1374). تفسیر نمونه. تهران: دار الکتب الإسلامیه.
مکارم شیرازی، ناصر و همکاران. (1374). پیام قرآن. قم: مدرسه امام علی بن ابیطالب. چاپ چهارم. ۱۳۷۴ش. ج۶. صص۱۱۰-۱۱۱).
مقاتل بن سلیمان. (1423). تفسیر مقاتل بن سلیمان. تحقیق: عبد الله محمود شحاته. بیروت: دار إحیاءالتراث.
موسوی بجنوردی، محمدکاظم. (1367). دائره­المعارف بزرگ اسلامی. تهران: مرکز دائرهالمعارف بزرگ اسلامی.
 ولفنسون، اسرائیل. (1929). تاریخ اللغات السامیه. مصر. لجنه التالیف و الترجمه.
هاکس، جیمز. (1377). قاموس کتاب مقدس. تهران: انتشارات اساطیر.         
یعقوب، اوجین منَّا المطران. (1975). قاموس کلدانی عربی. بیروت: منشورات مرکز بابل.
یوسف داوود، اقلیمس.(1789). اللمعه الشهیه فی نحو اللغه السریانیه علی کلا مذهبی الغربیین و الشرقیین. موصل: دیر الآباء الدوسکیین.